tp:=2/4/46 .. คุณจะรบกันไปทำไมหนอ tg:= op:=เรื่องที่ผู้คนบนโลกให้ความสนใจอย่างมากในขณะนี้ นอกจากไข้หวัดมรณะที่ยังไม่มีทางรักษาและมีผู้ติดเชื้อแล้วพันกว่าคน ก็เห็นจะเป็นเรื่องสงครามอ่าวเปอร์เซียภาคสองนี่แหละครับ สหรัฐกับอิรักรบกันอีกแล้ว หลังจากจ้องกันไปจ้องกันมาตั้งสิบกว่าปี สงครามอ่าวเปอร์เซียคราวแรกเกิดขึ้นในช่วงปี 1990-1991 ตอนนั้นผมก็คงอยู่ ป.4 ..จำไม่ได้แล้วว่าเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร ตอนนั้นคำที่ฮิตมากก็คงจะเป็นขีปนาวุธ --สกั๊ต-- ของอิรัก และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นภาพสงครามของจริง ฆ่ากันจริงๆ มีคนบาดเจ็บและตายกันในชีวิตจริง ไม่ใช่หนัง.. ตอนนั้นผมยังเด็ก ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องสงคราม รู้แต่ว่าผู้ใหญ่เขาสอนว่าสงครามไม่ดี มีแต่ความสูญเสีย ผมก็เชื่อตามนั้น ในขณะที่ความเห็นส่วนตัวยังไม่ค่อยชัดเจน มาถึงปีนี้ 2003 สองประเทศนี้รบกันมาสิบกว่าวันแล้ว วันแรกๆ ผมก็ติดตามข่าวอยู่เหมือนกัน พยายามจะดูรายงานในทีวี ด้วยเกรงจะยืดเยื้อและขยายอาณาเขต เป็นสงครามโลกครั้งที่ 3 เพราะนั่นแปลว่าชีวิตทุกคนบนโลกคงอยู่ไม่เป็นสุขแล้วล่ะ ยิ่งช่วงนี้ประเทศนู้นประเทศนี้ก็จับคู่ทะเลาะกันอยู่ทุกมุมโลก เดี๋ยวเกิดแบ่งฝ่ายแบ่งพวกเป็นสองกลุ่ม แล้วจะยุ่งกันใหญ่ สหรัฐรบกับอิรัก แล้วทำไมต้องไปยิงกันในแถวๆ อิรักด้วยหนอ ทำไมไม่มายิงกันหรือทิ้งระเบิดในสหรัฐมั่งเล่า.. ผมไม่ได้อยู่ฝ่ายอิรักนะ แต่แค่ตั้งข้อสังเกตว่าสหรัฐมันโกงไปหน่อย รักจะรบแล้วขอให้รบแบบยุติธรรมเด่ะ สงครามคราวนี้จนบัดนี้ผมไม่ได้ติดตามข่าวมาหลายวันแล้ว เพราะข่าวไม่ให้ข้อมูลอะไรนอกไปจากว่าวันนี้ใครยิงใครตายเลย มีการเอาคนช่างวิเคราะห์ในประเทศ มาถกกันว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น แทนที่จะย้อนความให้ผมฟังหน่อย ว่ารบกันเนี่ยมันเกิดจากสาเหตุอะไร แต่หลายๆ คนบอกมาว่า สหรัฐผิดเต็มประตู เนื่องจากอ้างสหประชาชาติในการรบกับอิรัก แต่ที่จริงแล้วเสียงสนับสนุนในสหประชาชาตินั้นมีไม่ผ่านเกณฑ์ ตาจอร์จ บุช จูเนียร์ แกไม่ยอมใคร จะสั่งยิงๆๆ ลุยๆๆ ท่าเดียว ผมเริ่มสงสารซัดดัมแล้วแฮะ (แบบว่าเชียร์มวยรองไง) จะเอาอะไรกะตูกันนักหนอ เอะอะสั่งยิงสั่งยิง ตูก็แย่สิ.. นี่มันไม่ใช่สิบปีที่แล้วนะ เอาอาวุธมายิงกันยิงกัน สมัยนี้อาวุธมันพัฒนาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว รู้งี้ให้คลินตันเป็นผู้นำต่อก็ดี ไม่น่าเลยพ่อลูกคู่นี้.. จะเอาอะไรกะอิรักนักหนา มาถึงวันนี้ผมเริ่มมีความคิดด้วยตัวเองแล้วว่า สงครามมันไม่ดี คือผู้นำอยากจะรบก็ถือมีดถือปืนมาฆ่ากันเลยสิ คนในประเทศเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย ต้องมาผวาหลบระเบิดกันให้วุ่น ยิ่งคนเป็นทหารนี่ซวยเข้าไปใหญ่ อยู่สงบๆ ไม่ชอบ ดันมาส่งตูไปรบอีก.. ถ้าผมเป็นทหารสหรัฐที่ถูกส่งไปรบกะอิรัก และไม่แน่ว่าจะตายเมื่อไหร่ ผมอาจจะหันกลับมายิงตาบุชก็ได้ หนอยแน่ะสั่งเอาๆ ชีวิตตูนะโว่ย บุชตายไปคน ทุกอย่างจะได้จบๆ และคนจะรอดชีวิตอีกเป็นเบือ ถึงผมจะรู้ว่าสงครามมีแต่ความสูญเสียอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ เสียชีวิตและเสียเงินกับกิจกรรมไร้สาระ สภาพจิตใจก็เสีย เผลอๆ เศรษฐกิจตกต่ำ ข้าวของขึ้นราคา เกิดปัญหาสังคมอะไรไปอีกโน่น แต่ผมก็ยังอดขำไม่ได้ ตอนที่ดูรายการที่นี่ประเทศไทย ช่อง 5 คืนก่อน เขาเอาเด็กๆ มาพูดคุยกันหลายคน เกี่ยวกับคำว่าสงคราม ใช้ได้นะ ที่เอาเด็กๆ มาพูด.. เพราะมันแทงใจผู้ใหญ่ดี (แต่น่าจะทำแบบนี้ที่สหรัฐกะอิรักมากกว่า ผู้นำประเทศจะได้ได้ยินบ้าง) ที่ว่าขำก็คือ เด็กทุกคนตอบคำถามด้วยประโยคเดียวกัน หนูไม่ชอบสงคราม สงครามไม่ดี เพราะมีแต่ความสูญเสีย.. โอ้โห พูดราวกับป้อนโปรแกรมมาเลย ก็เหมือนผมตอนเด็กๆ แหละ :] เพลงที่รายการเอามาเปิดประกอบช่วงจะเข้าโฆษณา มี 2 เพลง เป็นเพลงที่บอกโดยอ้อมๆ ว่าสงครามไม่ดี เลิกทำสงครามกันเหอะ สองเพลงนี้ไม่ได้ยินมานานแล้ว ผมว่าคนที่เลือกมาเปิดเลือกได้เข้าท่าดี เพลงแรก --มือ-- ของทีโบน วงดนตรีที่เกิดด้วยแนวเร็กเก้จากแซกโซโฟนผับ เมื่อเกือบสิบปีก่อน เพลงนี้ถ่ายทอดด้วยเสียงร้องของพี่แก๊ปได้ถึงอารมณ์มาก นึกถึงบรรยากาศกลุ่มคนเพื่อเสรีภาพ และช่วยเหลือเด็กๆ อย่างยูเนสโก้ ----------------------------------------------------------- เพลงประจำวัน : {a href=data/pic/hand.zip}มือ / ทีโบน{/a} (2536) {small}(คลิกชื่อเพลงเพื่อดาวน์โหลด, และเพลงนี้จะลบออกเมื่อมีเพลงถัดไปครับ){/small} ภูผาชันยังมีวันทลาย เมื่อทะเลยังแห้งผาก แผ่นผืนดินยังอาจจมล่มไป แล้วอำนาจใดยั่งยืน * มือของเราจะจับปืนฆ่าฟัน หรือจะปันข้าวในจาน เพียงผืนดินผ้าห่มคลุมร่างกาย แล้วเหลืออะไร มือของเรายังเหนี่ยวไกถือปืน หรือจะยื่นช่อดอกไม้ วันนี้เรามีกำลังมากมาย แต่ใครจะรู้วันพรุ่งนี้ เมืองทั้งเมืองยังแหลกเป็นธุลี แล้วจะมีใครอยู่ค้ำโลก มือของเราจงจับโยงหัวใจ โอบกอดโลกไว้ด้วยกัน ----------------------------------------------------------- เพลงที่สอง --กล้วยไข่-- ของเฉลียง เฉลียงเป็นกลุ่มนักร้องสวิงแจ๊ซ ที่เพลงส่วนมากซ่อนความหมายไว้ เพลงกล้วยไข่เป็นเพลงหนึ่งที่ฟังความหมายได้ยากที่สุด ตอนเด็กๆ ผมฟังเพลงนี้เอาขำๆ เท่านั้น แต่ตอนนี้ผมแกะสารออกมาได้ ผมว่าต้องเป็นเพลงต่อต้านสงคราม และช่วยเหลือเด็กๆ เหมือนกัน ดูจากบางประโยค.. เกิดสงครามพันครั้งเด็กก็ยังสวยงาม หรือ.. เอาปืนยิงแล้วโยนระเบิดซ้ำ.. ..กลับมาบรรเลงร้องเพลงกล้วยไข่ จับมือร่วมร้องเข้าไว้.. โหยหาสันติภาพแบบยูเนสโก้ชัดๆ เลย ประมาณ วีอาร์เดอะเวิร์ล.. ผมว่าอารมณ์ขันที่มีในเพลง ก็เพื่อทำให้คนหันมาฟังเพลงนี้เท่านั้น ฟังผิวเผินก็เพลินดี แต่ผมว่ามี ของ ที่ซ่อนอยู่ข้างในด้วย.. ----------------------------------------------------------- เพลงประจำวัน : {a href=data/pic/banana.zip}กล้วยไข่ / เฉลียง{/a} (2529) {small}(คลิกชื่อเพลงเพื่อดาวน์โหลด, และเพลงนี้จะลบออกเมื่อมีเพลงถัดไปครับ){/small} * เกิดสงครามพันครั้ง เด็กก็ยังงดงาม เป็นเพียงแค่สงคราม ความเดียงสาเท่าเดิม กล้วยน้ำว้าเวลาสุกงอม อีกกล้วยหอมกินแล้วชื่นใจ ฉันชอบกล้วยไข่ เพราะมันไม่มีกระดูก กล้วยหักมุกเผาสุกกินดี กล้วยบวดชีไม่รู้อยู่ไหน ฉันชอบกล้วยไข่ เพราะมันไม่มีกระดูก ** ลัลลัลลา เด็กน้อยสารภี ลัลลัลลา ไม่ยอมฟังครู ลัลลัลลา ครูเงื้อไม้ตี ลัลลัลลา สารภีตีตอบ เอาปืนยิงแล้วโยนระเบิดซ้ำ ตีจนคะมำแล้วชวนมาใหม่ กลับมาบรรเลง ร้องเพลงกล้วยไข่ จับมือร่วมร้องเข้าไว้ ไม่มีกระดูก แปลกใจจริงแขกชอบอะไร ลูกหยีเม็ดก๋วยจี๊แตงไทย แขกชอบกล้วยไข่ เพราะมันไม่มีกระดูก แปลกใจจังฝรั่งชอบอะไร ฮอตดอกแซนด์วิชก็ไม่ใช่ ฝรั่งชอบกล้วยไข่ เพราะมันไม่มีกระดูก us:=นวย.:am:. - 01/04/2003 14:08 ๏+๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-