tp:=22/3/46 .. ขายตรงอีกที (ตอนสอง)
tg:=
op:=ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมเล่าว่าธุรกิจขายตรงหรือสร้างเครือข่ายเนี่ย เขาทำอะไรกัน
แล้วสภาพจิตใจ บรรยากาศ มันไม่น่าเข้าไปร่วมอย่างไร
วันนี้ผมจะเล่าต่อ ว่าทำไมผมและคุณถึงไม่น่าจะประสบความสำเร็จ
ลองอ่านดูครับ..

คำว่าประสบความสำเร็จในธุรกิจพวกนี้ เขาหมายถึงคำว่าเงินเดือนสูง
อย่างเช่นเดือนละล้านขึ้นไป แบบนี้เขาว่าเขา *ประสบความสำเร็จ* ในชีวิต
ที่จริงผมไม่ค่อยชอบที่เอาคำนี้มาใช้แทนคำว่ารวย
เพราะที่จริงทำแล้วรวยไม่ได้แปลว่าชีวิตสำเร็จแล้ว ไม่เอาอะไรแล้ว
ถ้าจะใช้คำนี้ได้ น่าจะสำเร็จหลายๆ ด้านหน่อยนะ นอกจากรายได้แล้วน่ะ
อย่างเช่น ครอบครัวดี มีงานอดิเรกพักผ่อนใจ มีจินตนาการดี
และความสัมพันธ์กับบุคคลอื่นดี จริงใจต่อกันจนไม่มีความกังวลอะไร
อันสุดท้ายนี่ล่ะครับที่ผมคิดว่า เงินเดือนเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้
เพื่อนคนที่ทำธุรกิจนี้แล้วเลิกไปเล่าว่า ไม่อยากทำแล้วเพราะโดนดูถูก
มันก็น่าอยู่หรอก.. ถามใจคุณคนอ่านดูก็ได้ครับ
ว่าคุณคิดยังไงหากเพื่อนคุณทำอาชีพนี้ คุณจะมองเขาแบบเดิมไหม..
หรือว่าเปลี่ยนไปนิดหน่อย ตราบใดที่เขายังพยายามเอาเรื่องนี้มาใส่หัวคุณอยู่
เพื่อนผมบอกว่า ถึงกูทำแล้วรวยมีเงินเดือนละล้านเพราะอาชีพนี้นะ
กูไม่ภูมิใจว่ะ พ่อแม่กูก็คงไม่ภูมิใจ.. อาชีพที่ไม่ใช้ความรู้ไม่ใช้อะไรเลย
หากินโดยการเหยียบคนอื่นขึ้นไปรวย..

อ๊ะ พูดไปไกลเกินแล้ว
ผมกลับมาต่อเรื่องที่ว่าทำไมคุณและผมถึงจะไม่สำเร็จ หรือไม่รวยน่ะแหละ
ทันทีที่ผมได้ฟังการบรรยายรวมให้คนฟังหลายร้อยคน โดยคุณสิบล้านนั้น
ผมได้ข้อสังเกตทันที..

1. ไม่ใช่ทุกคนที่จะบุคลิกดี และพูดชักจูงใจคนได้เก่งเช่นคุณนี่หว่า
ผมหันไปมองๆ หน้าคนที่เข้ามาฟังนะ ทั้งลุงป้าหรือหนุ่มสาวก็ตาม
แต่ละคนโอ้โห.. ตาเป็นประกาย โดนไอ้คนพูดมันพาไปแล้ว
ทุกคนคิดว่าตัวเองจะสำเร็จ ตัวเองจะเก่งเท่าคนพูด
แต่มองแล้วผมบอกกับน้องคนนึงว่า ลองคิดดู
จะมีซักกี่คนในที่นี้วะ ที่มาพูดให้เธอฟังแล้วเธอจะเชื่อน่ะ..
หน้าตาบุคลิกไม่ให้เลย บางคนอีกกี่ปีก็ไม่น่ามีคนเชื่อถือได้
แล้วการคุมคนจำนวนมากายที่อยู่ใต้สายคุณน่ะไม่ใช่เรื่องง่าย
ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งไม่อยากรวย ไม่บ้าด้วย ก็เป็นอันจบ.. ตัน..

2. ถึงมันจะรวยได้จริงอย่างที่พูดก็เถอะ แต่หากคุณยิ่งถลำลึก
คุณก็จะยิ่งเสียเพื่อน เสียความเคารพจากคนรอบตัวไปเรื่อยๆ
มีเงิน ไม่มีคนรอบข้าง นอกจากพวกธุรกิจนี้ด้วยกัน
ที่แต่ละคนทิ้งทุกอย่าง และสายตามีแต่มุ่งมั่นในการทำเงินและทำเงิน
เป็นสังคมที่ไม่น่าอยู่เลยคุณ
อันนี้เพื่อนคนที่เลิกทำเล่าให้ฟัง..
ผมถามพี่เงินล้านว่า พี่เคยคิดทำอาชีพอื่นบ้างไหม
เขาตอบทันทีว่าไม่มี ผมก็มองเขาเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่งทันทีเช่นกัน
คุณรวยด้วยอาชีพนี้ คุณตายเพราะอาชีพนี้ แล้วค่าของชีวิตคุณอยู่ที่ไหน..
อย่าหลอกตัวเองเลยว่าได้สุขใจเพราะได้แนะนำคนให้ใช้ของดีๆ
หรือได้ช่วยเหลือคนที่ทำรายได้น้อย ให้ทำได้มากขึ้น..
ความฝันที่สวยงามเรื่องอื่นของคุณ หายไปแล้ว เพราะเงิน

3. เพื่อนคนเดิมเล่าต่อว่า สิ่งที่เขาไม่พูดให้เราฟัง แต่ควรตระหนักไว้ตลอด
ก็คือมันกดดันมากในการทำงานแบบนี้ หากเราทำยอดหรือหาคนได้ยาก
เพราะเราพูดไม่เก่ง เราไม่มีเวลา หรืออะไรก็ตาม
อย่าหวังเลยว่าใครที่สัญญาไว้ดิบดีจะมาช่วยคุณ
เพราะมันจะช่วยแต่คนที่ยอดสูงๆ ดูท่าทางไปได้ไกลมากกว่าแหละ
และคุณก็จะอยู่โดดเดี่ยว และสุดท้ายเลิกทำไปเอง สบายใจกว่า..
อันนี้เห็นจะจริงเพราะพี่สิบล้านแกก็พูดว่าจะช่วยแต่คนที่คะแนนการขายสูง
เพียงแต่บรรดาคนฟังนั้นถูกพี่แก ล้างสมอง จนเชื่อว่า
ตัวเราน่ะแหละคือคนที่คะแนนสูง ที่สมควรจะได้รับการช่วยเหลือ
ไม่มีใครฉุกคิดเรื่องนี้ ว่าที่จริงตูพูดไม่เก่ง บุคลิกไม่ดี และจะโดนทอดทิ้ง..

4. เนื่องจากผมไม่มีฐานะที่จะรั้งพี่สาวไว้ได้
ผมบอกพี่สาวไปว่า ฟังๆ ดูแล้วก็ยังสบายใจ ว่ามีแต่ศูนย์กับบวก
คือทำมากก็ได้เงิน ไม่ทำเลยก็อยู่นิ่งๆ ไม่เสียอะไร
(คือ Nu Skin ไม่มีค่าต่ออายุรายปีเหมือน Amway)
แต่ที่จริงแล้วมันกลับไม่ใช่ ศูนย์ มันติดลบครับ
เพราะว่าเราต้องซื้อสินค้าของเขาตามยอดที่บังคับทุกเดือนๆ
แพงก็แพง ใครอยากจะใช้ก็ใช้ไปละกัน ทำไมเราต้องใช้ด้วยหนอ..
นี่ขาดทุนนะครับ ถ้าไม่ทำอะไรเลยเผลอๆ ขาดทุนเอา..

5. พี่เงินล้านบอกว่า ทำมา 5 ปี กว่าจะมีเงินก็ปีที่ 4 เข้าไปแล้ว
อย่าคิดเลยว่าปีแรกๆ จะดี ไม่มีทาง..
อ้าว แล้วถ้าผมเริ่มทำวันนี้กับคุณ แล้วอีกกี่ปีครับผมถึงจะรวย
แล้วเกิดวันนึงธุรกิจนี้วูบขึ้นมา หรือบริษัทเกิดหยุดไปดื้อๆ
คนมีเงินเดือนละล้านอย่างคุณไม่สะเทือนหรอก
แต่คนที่เพิ่งเริ่มอย่างผมนี่สิขาดทุนว่อย..
คนทำทีหลังยังไงก็เสียเปรียบวันยังค่ำ
ครั้นจะไปหาบริษัทอื่นที่เพิ่งเปิดก็ยิ่งไม่มีทางเชื่อถือได้
เพราะมันมาหลอกเอาเงินแล้วปิดบริษัทหนีมานักต่อนักแล้ว..

นี่เป็นข้อสังเกตทั้งหมดที่ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ไม่น่ามองข้ามไป
และเป็นสิ่งที่ผมและคุณไม่น่ายินดีกับความสำเร็จในอาชีพนี้เท่าไหร่
พรุ่งนี้ตอนสุดท้ายจะมาว่ากันเรื่องโต้ตอบ ระหว่างฝั่งสาวกและฝั่งคนนอกบ้าง
ไม่ควรพลาดเน้อ..
us:=นวย.:am:. - 22/03/2003 10:59
๏+๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-