tp:=16/7/45 .. ว่าด้วยเรื่องของพี่ป้อม
tg:=
op:=สองคืนก่อน แม่ผมเล่าให้ฟังว่า
มีรุ่นพี่ในคณะผมซึ่งเพิ่งรับปริญญาหมาดๆ
ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และเสียชีวิต

พี่คูณ เป็นรุ่นพี่ที่ทำโปรเจ็กเรื่องเดียวกับผม
ผมเจอพี่คูณในเน็ต และพี่คูณบอกว่ากำลังประชุมกับเพื่อนๆ
เรื่องที่เพื่อนคนหนึ่งเสียชีวิต

วันถัดมา คือเมื่อวาน ผมรู้จากเพื่อนๆ ว่า
พี่ที่เสียชีวิตเป็นพี่ในภาคไฟฟ้าด้วย
งานสวดจะมี 3 คืน โดยคืนเมื่อวานเป็นคืนแรก
คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬา เป็นเจ้าภาพ
วันถัดมาผมเข้าไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจ็ก
อาจารย์ก็คุยเรื่องนี้ .. อาจารย์ว่าเสียดายนะ
สองวันก่อนยังถ่ายรูปคู่กันอยู่เลย
.. อาจารย์เศร้าใจ

ตอนเย็นน้องปี 2 กรุ๊ป L ที่ผมสนิทกัน
บอกว่า พี่ที่เสียชีวิต คือพี่ป้อม อยู่กรุ๊ป L ด้วยแหละ
ผมชักหวั่นๆ ทำไมดูเหมือนเป็นคนใกล้ตัวเรามากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อคืน น้องแชมป์ ม.4 แห่ง e-camp โทรมาถามผมเรื่องนี้
(e-camp คือ ค่ายอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งผมมาเป็นสต๊าฟด้วยในปีที่แล้ว)
แชมป์บอกว่า พี่ป้อมทำ e-camp ปีที่แล้วด้วยนะ
พี่นวยจำไม่ได้หรือ.. คนนั้นไง
ผมสะอึก .. คนนั้นเองหรือ
ผมรีบกลับบ้านมาเปิดหนังสือรวมรูปนิสิตภาคไฟเพื่อค้นรูปพี่ป้อม
ผมเจอแล้ว ... ผมนั่งเงียบอยู่นาน
ผมน่าจะไว้อาลัยให้พี่ป้อมนะ ถึงผมจะไม่เคยคุยกับพี่ป้อมเลย
พี่ป้อมคงไม่รู้จักผมมั้ง แต่ผมรู้จักพี่ป้อม ... ผมเสียดายพี่ป้อมจริงๆ

ได้ยินชาวบ้านพูดเรื่องนี้กันทั้งวัน ผมไม่สบายใจเลย
เหมือนว่าไปทางไหนใครก็คุยเรื่องนี้
เมื่อเช้า อ่านไดอะรี่ในเว็บของพี่จุ๊ ซึ่งเป็นเพื่อนพี่ป้อม
และเมื่อครู่ อ่านไดอะรี่ของตุ๊กตา ซึ่งก็บังเอิญเป็นน้องกรุ๊ปคนสนิทของพี่ป้อมอีก
ผมว่าคนรอบข้างพี่ป้อมต้องเสียใจกว่าผมไม่รู้กี่เท่า
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน มีความสุขนะครับพี่..
us:=นวย.:am:. - 16/07/2002 23:14
๏+๏-
op:=>> ส่วนหนึ่งจากไดอะรี่พี่จุ๊

... สุดท้าย ณ เวลา นี้ คงไม่มีเรื่องราวใด สร้างความเสียใจให้พี่น้องชาววิศวฯ จุฬา 
มากไปกว่า การจากไปของเพื่อนคนหนึ่ง...ป้อม Intania 82 
หลังจากที่ได้รับรู้ข่าว ได้แต่เฝ้าถามตัวเองว่า ทำไม ทำไม ทำไม 
ไม่ใช่ ทำไมอุบัติหตุถึงเกิดขึ้น แต่ ทำไมต้องเป็นป้อม... 
ทำไมต้องเป็นเพื่อนเรา ทำไมต้องเป็นคนที่เพิ่งเรียนจบ เพิ่งรับปริญญา 
ทำไมต้องเป็นคนที่กำลังจะออกมาสร้างประโยชน์ให้กับสังคม 
ทำไมต้องเป็นคนที่กำลังจะได้ทำงาน ได้ตอบแทนคุณพ่อแม่ของเค้า 
ทำไม ทำไม ทำไมต้องเป็นป้อมด้วย ชีวิตเธอเพิ่งจะเริ่มต้นแท้-แท้ 
คงไม่มีใครสามารถตอบได้ และ คงไม่มีใครสามารถเปลี่ยนมันได้เช่นกัน 
ได้แต่หวังว่า...เธอจะได้ยิน ทุกเสียงแห่งความเสียใจ ในขณะนี้ 
และ หวังว่าเธอจะรับรู้ ว่าพวกเราอาลัย และปรารถนาให้เธอมีความสุขเสมอ 
us:=นวย.:am:. - 16/07/2002 23:18
๏+๏-
op:=>> ส่วนหนึ่งจากไดอะรี่ตุ๊กตา

... พี่ป้อมกะตุ๊กตาเรารู้จักกันเพราะพี่ป้อมเป็นพี่รหัสของเยาว์ เป็นพี่ที่กรุ๊ป
ถึงแม้ว่าตอนที่ตุ๊กตายังอยู่ปี 1 เราจะไม่สนิทกัน ไม่ได้คุยกันเท่าไหร่
แต่พอปี 2 ตุ๊กตาเข้าภาคไฟ พี่ป้อมใจดีเอาชีทมาให้ตุ๊กตา เอาหนังสือมาให้
พี่ป้อมจะเอามาให้ตั้งแต่วันแรกของการเปิดเรียน
ในทุกๆเทอม 4 เทอมที่ผ่านมา ตุ๊กตาจะได้ชีทเยอะมาก
จนเป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆที่กรุ๊ป

ตุ๊กตาจำได้ตอนวัน Bye Nior พี่ป้อมชวนพวกเราไปถ่ายรูปวันรับปริญญาด้วยกัน
เสียดายที่วันนั้นไม่มีโอกาสได้ไปถ่ายรูปด้วย ไม่มีโอกาสกล่าวแสดงความยินดีด้วย
ตอนนี้มันสายไปแล้ว แต่วันนี้พี่ป้อมไปสบายแล้ว ขอให้พี่ป้อมของตุ๊กตา
และพี่ป้อมของทุกคน พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ สิ่งที่สะอาด ขอให้พี่ป้อมมีความสุขอยู่ข้างบนนู้น 

หลับให้สบายค่ะ 
us:=นวย.:am:. - 16/07/2002 23:19
๏+๏-
op:=>> ส่วนหนึ่งจากไดอะรี่พี่กอล์ฟ

...ผมไม่รู้จัก "ป้อม" เป็นการส่วนตัว
แต่ก็เห็นหน้าเธอที่คณะอยู่บ่อยๆ
เพื่อนของเธอทุกคนผมรู้จัก

ได้รับทราบข่าวที่สะเทือนใจนี้จากจุ๊ตอน online
แล้วก็ไอ้ป๊อบก็ส่งข่าวของไทยรัฐมาให้อ่านด้วย
ไอ้โอ๊ตก็ด่าไทยรัฐให้ฟังอีก

เมื่อเช้าเล่าให้อาม้าฟัง ม้าถึงกับร้องไห้เลย...
บอกว่าสงสารเค้าแล้วก็ครอบครัวเค้า
ผมเข้าใจว่ามันคงไม่ใช่ความสงสารแบบว่า
"ต่อไปนี้ใครจะมาดูแล มารับผิดชอบเรื่องที่บ้านต่อ"
แต่มันเป็นความรู้สึกของพ่อแม่ที่มีลูกได้เรียนในที่ดีๆ
ความสำเร็จต่างๆได้เข้ามาในชีวิตพวกเราเรื่อยๆ
จนพวกเราเรียนจบ อนาคตสดใสรอเราอยู่ข้างหน้า
มองไปไม่เห็นแม้แต่อุปสรรคใดๆ
มันเป็นความรู้สึกแบบนั้นมากกว่า...ที่ต้องสูญเสียไป

ลาก่อน...สำหรับป้อม ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง...
สำหรับครอบครัวป้อม และเพื่อนๆทุกคน
us:=นวย.:am:. - 16/07/2002 23:28
๏+๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-