tp:=20/3/45 .. ว่าด้วยเรื่องโทรศัพท์โรคจิตตอนจบ
tg:=
op:=และแล้ววันที่ผมรอลุ้นก็มาถึงครับ
วันนั้นวันที่ 24/4/43 ...

ผมได้ทำตามแผนแล้วครับ
ผมแกล้งพูดอะไรก็ไม่รู้ไปคนเดียวเพลินๆ
คุยอยู่ฝ่ายเดียวครับ กะจะถ่วงเวลาดูว่าเกิน 8 นาทีหรือไม่...
พอไม่รู้จะคุยอะไรก็เปิดเพลง สับปะรด ให้ฟัง
แล้วสายก็ขาดไป.. เลยไม่รู้กี่นาที

สิบนาทีถัดมาครับ
มันโทร.มา แล้วเปิดเพลงฝรั่งยุคเก่าๆ
ประมาณสตริงคอมโบ มาให้ฟัง
ผมก็บอก.. เฮ้ย..
เราชอบ across the universe ของ the Beatles ว่ะ..
แล้วก็เปิดกลับไปให้ฟังมั่ง
แถมด้วยพูดคนเดียวอีกยาว...
... คุณว่าผมบ้ามั้ยครับ พูดคนเดียวก็ได้เว้ย...
แต่ว่าคราวนี้คุ้มค่าครับ
เพราะทางนั้นมันก็บ้าเหมือนกัน ดันนั่งฟังผมพูดไป 15 นาที...
...ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...
ผมรู้สึกเป็นฝ่ายเหนือกว่าแล้ว
เลยพูดขึ้นมาว่า เออ งั้นอยู่ด้วยกันทั้งวันเลยมั้ย.. วันนี้ว่าง..
มันก็นึกขึ้นได้.. คงแบบ เฮ้ยซวยแล้วตู.. ก็เลยรีบวางหู


ตอนนี้ผมก็มั่นใจได้แล้วว่า
ไอ้โรคจิตคนเนี้ย ไม่ใช่เพื่อนแน่ๆ..
มันต้องห้องใดห้องหนึ่งในอพาร์ตเมนต์นี้แหละ...
... แต่จะสืบยังไงดีครับ ...

รอบถัดมา เวลาถัดจากที่วางหูไป 10 นาทีเช่นเคย
สิ่งที่ผมได้ยินคือ
..เพลงโลโซครับ..
-- ไอ่สิ่งที่ชั้นทำลงไป ใจสั่งม้า ฮะเอ๊อเออ.... อย่าโกรธเลยน้า คนดี
ยกโทษให้ฉานนะแกวต่าาา.. คราวหลังจะไม่มา จะมั่ยโทร --
ผมขำ
เข้าใจเลือกเพลงนะเอ้อ
ผมยังต้องการย้ำให้แน่ใจว่าเกิน 8 นาทีจริงๆ
ก็เลยเปิดเทปตลกที่เครียมไว้นานแล้ว ให้ฟัง..
ไม่ได้ผลครับ คราวนี้มันจงใจวางสายเมื่อครบ 8 นาที..
คงคิดจะแกล้งหลอกให้ผมสับสนเล่น..
แต่ได้ผลนะ ผมสับสนจริง.. : ]
เอ มันยังไงกันหว่า...


30/4/43 ... ไอ้โรคจิตคงนึกว่าผมจะเอาจริงละมั้ง
คงคิดว่าผมจะสืบหาได้ว่าเป็นห้องไหน
ก็เลยทิ้งเวลาห่างมาก จนมั่นใจว่าผมไม่ได้ติดตามอะไร
ก็เลยโทร.มาใหม่ในวันที่ 30...
ทุกครั้งที่ผมขี้เกียจคุย ผมจะบอกว่าโทษนะ ทำงานอยู่
แล้วก็เปิดเพลงให้ฟังไปเรื่อย
... ที่ไม่ด่าหรือทำอะไรรุนแรงไป
เพราะกลัวว่าจะเป็นเพื่อนสาวโทร.มาแกล้ง ...
: ]
และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
ที่รับแล้วฝั่งนั้นไม่ยอมพูดอีกเลย..
จนกระทั่ง

29/5/43 ... โอ้โห หนึ่งเดือนผ่านไป
ผมลืมเรื่องโทรศัพท์โรคจิตไปแล้ว
แต่ว่า เรื่องยิ่งน่าตื่นเต้นใหญ่...
เมื่อไอ้โรคจิต โทร.มา อีกห้องหนึ่งครับ
เป็นเบอร์ที่ไม่น่าจะรู้จัก...
จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าผมมีโทรศัพท์อยู่ 2 ห้อง...
ไอ้โรคจิตรู้.. ??
น้องชายผมรับทั้งสองรอบ ไอ้โรคจิตเมื่อได้ยินเสียงก็วางหูไป
แต่พอผมรับสายเองบ้าง
โชคดีมากที่ผมเสียงงัวเงีย เพราะเพิ่งตื่นนอน..
ไอ้โรคจิตคงไม่มั่นใจ
เลยเผลอพูดออกมา !!


ผม : ฮัลโหลๆ พูดกะใครครับ... (เคาะหูโทรศัพท์ไปด้วย.. ก๊อกๆๆๆ)
ไอ้โรคจิต : อ้าว จำเพื่อนเก่าไม่ได้จริงๆ เหรอ.. (เฮ่ย.. เสียงผู้หญิง !!)
ผม : เพื่อนครายฮะ.. (แกล้งทำงัวเงีย ทั้งที่ตกใจจนตาสว่างแล้ว)..
ห้องนี้มีตั้งหลายคน... (เงียบ) ...
ถ้าโทรหาเจ้าของเก่านี่ เค้าย้ายออกไปปีนึงแล้วนะ ... (เงียบ)
นี่ถ้าไม่ยอมเผยตัวก็จะวางหูแล้วนะ...
...
ผมวางหูจริงๆ
...
โทรศัพท์ดังอีกรอบ
เสียงเดิม ผู้หญิงเสียงเหน่อๆ ขึ้นจมูกหน่อยๆ..
เสียงไม่ใช่วัยรุ่นแล้วล่ะ.. ไม่รู้เล่นอะไรประสาทๆ ขนาดนี้
อรจ. : ชื่ออะไรคะ ใช่คนที่ฟังเพลงสับปะรดหรือเปล่าอ้ะ
(น้ำเสียงประมาณพาซื่อ.. ใจสั่งมา)
ผม : (นึกในใจ แม่นแล้วคนนี้ไอ้โรคจิตนี่เอง)
เอ่อ สับปะรดอะไร งง.. (แกล้งไม่เข้าใจไปงั้นแหละ)
ถ้าไม่มีอะไร ไปนอนต่อแล้วนะ
อรจ. : ไม่ทำงานเหรอวันนี้
ผม : ทำงานอะไร ปิดเทอมอยู่
แล้วผมก็แกล้งวางหูโครม
...
...
โทรศัพท์ดังอีกรอบ
คราวนี้เป็นการโทร.มาขอโทษที่รบกวน
ประมาณว่าอาจจะโทร.ผิดห้อง อะไรแบบนี้..
...


18/6/43 ... หายไปนานหลังจากเหตุการณ์นั้น
เธอพร้อมแล้วครับ
สาวโรคจิต แห่งเดือนเด่นอพาร์ตเมนต์ ...
ทีนี้ไม่รู้ยังไง พกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า
โทร. กระหน่ำทั้งสองห้องเลย...
กะไม่ให้ผมได้ตั้งตัว
แต่... ใครจะรู้ว่าแม่ผมได้จัดการวางแผนไว้หมดแล้ว
ถึงเราไม่รู้ว่าสายนอกนั้นเบอร์ไหนโทร.มา
แต่เราสามารถรู้ครับ ว่าเวลานี้ ห้องไหนโทร.หาห้องไหน

... อ้าว แล้วทำไมเพิ่งมาบอกล่ะ โธ่...
สุดท้ายด้วยความร่วมแรงร่วมใจกันของสามเหล่าทัพ
คือผม แม่ และพนักงานดูแลอพาร์ตเมนต์
เราก็จับตัวคนร้ายได้...
ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ...
เป็นห้องที่อยู่ตรงข้าม เยื้องๆ ห้องผมนี่เอง..
เป็นสาวทำงานออฟฟิศ ที่เหงาใจ ...
... เฮ้อ จับได้แล้ว ... ก็หมดเวลาสนุกของเธอแล้ว
แม่ผมไปเคาะห้องแล้วต่อว่าเสียยกใหญ่
ไม่มีโทรศัพท์โรคจิตมาอีกเลย...




เรื่องดูเหมือนจะจบแต่ไม่จบครับ
เดือนเมษายนปีที่แล้ว
หนึ่งปีผ่านไป
สาวโรคจิตคนเดิมโทร.มาเข้า PCT ผม..
ไม่รู้ว่าไปสืบเอามาจากไหนอีก
แทนที่ผมจะกลัว ผมไม่ครับ..
ก็เธอโทร.จากที่ทำงานน่ะ แถมยังโชว์เบอร์หราอยู่บน PCT ผมอีก
... ผมค้นสมุดหน้าเหลืองเรียบร้อยแล้ว
รู้ชื่อที่อยู่บริษัทอย่างชัดเจน...
รอแค่ว่า ถ้าโทร.มามากจนผมทนไม่ไหว
ผมโทร.บอกหัวหน้าบริษัทแน่ครับ...
โอ้โห.. เล่นบทโหดเชียว.. โชคยังดีที่ไม่ได้ใช้มาตรการนี้เนาะ..
เพราะเธอก็ไม่ได้โทร.มาอีกแล้ว...
เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้
us:=นวย.:am:. - 20/03/2002 17:00
๏+
op:=เค้ารูเบอร์pctพี่ได้งัยอ่ะ งง
us:=ก้างนิก - 20/03/2002 19:35
๏+
op:=เค้าคงเมา  เห็นหน้าพี่เป็นกู่เทียนเล่อ   555
us:=hope - 20/03/2002 21:19
๏+
op:=ไม่ย๊อม ไม่ยอม เค้ามีเบอร์ pct พี่นวยด้วยอ่ะ ไม่จริ๊ง แง้ๆๆๆๆๆ (จริงๆ เราก็มี 555)
us:=ก้างหนึ่งเพื่อนก้างนิก - 21/03/2002 11:42
๏+๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-
op:=มีวิธีจัดการยังไงดี มีเบอร์แปลกโทรศัพท์ แปลกๆ โทรหาภรรยาผม คั้งแต่ตรุษจีน จนถึง ตอนนี้สิงหาคม 54 รวมแล้ว สองร้อยกว่าสาย รับสายไม่พูด รับสายไม่พูด โทรไปบางครังก็ปิด บางครั้งก็เปิด แล้วโทรวันเว้นวันบ้าง  ทุกวันบ้าง  เบอร์นี้ ภรรยาผมเค้าแจ้งความแล้ว แต่มันก็ยังโทรมา เบอร์นี่แหละ 085-8507008 โทรเวลาไม่แน่นอน บางที่ตอนบ่าย บางที่ตอนหัวค่ำบางที่ตอนดึก มันต้องการอะไรของมันกันแน่ แต่ภรรยาผม ไปแจ้งความไว้แล้ว 
us:=สามีที่รำคาญเสียงโทรศัพท์ - 19/08/2011 00:01
๏+๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-