tp:=13/1/45 .. สวัสดีอีก 29 คน tg:= op:=วันก่อนได้รับจดหมายลูกโซ่มา 1 ฉบับครับ ส่งมาทาง e-mail ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวนี้มี e-mail ลูกโซ่ด้วย เคยได้ยินคนตั้งข้อสังเกตว่า ในโลกยุคสื่อสารรวดเร็วทันใจแบบทุกวันนี้ จำนวนคนใช้บริการไปรษณีย์ก็ลดลงฮวบฮาบ จดหมายลูกโซ่น่ะ เป็นแผนการเพิ่มยอดขายแสตมป์ของกรมไปรษณีย์ฯ เออ..คิดได้ยังไง ก็เหมือนกับที่ใครว่า ไวรัสคอมที่เกิดมาบ่อยๆ น่ะ บางตัวมาจากบริษัท McAfee เอง บางตัวมาจาก Norton นัยว่า เป็นการกระตุ้นให้ผู้ใช้รู้สึกต้องการ โปรแกรมตรวจสอบไวรัสของบริษัท เพราะกลัววงการไวรัสจะเงียบเหงาเกินไป เดี๋ยวโปรแกรมขายไม่ออก เออนะ ทำดีกลายเป็นไม่ดี อีกหน่อยคงมีคนบอกว่า โจรที่ปล้นเค้าน่ะ ที่จริงเป็นตำรวจ ออกมาปล้นเพื่อไม่ให้สังคมสงบเกินไปนัก เดี๋ยวอาชีพตำรวจหมดความหมาย : ] ว่าไปนั่น.. เดี๋ยวนี้มี e-mail ลูกโซ่แล้ว เอะอะก็ forward โลด 9 คน 19 คน ... 99 คนก็ยังไหว ถ้าเป็นแผนการอะไรอย่างที่ว่าตอนแรก กรมไปรษณีย์คงกลุ้มใจ แต่ถ้ามีใครบอกว่า นี่เป็นแผนการเพิ่มยอดการส่ง e-mail ทีนี้ Hotmail คงกลุ้มใจมั่ง.. ประมาณว่า..อาไรวะ ตูนั่งอยู่อีกซีกโลก ยังโดนจนได้.. ข้อความใน e-mail ลูกโซ่ มีอยู่ว่า {small}Fwd: น่าสนใจมาก ลองอ่านดู ถึงท่านผู้โชคดี ขอให้ท่านนำเรื่องนี้ไปบอกต่อเป็นวิทยาทาน ท่านจะโชคดีมีความสุขตลอดกาล ตำรานี้ใช้แก้โรคมะเร็ง ผู้เป็นมะเร็งจะหายโดยไม่คาดคิดสำหรับมะเร็งจะหายภายใน 6 วัน วิธีรักษา ไปที่ร้านยาจีน ซื้อหัวเตย 1 ตำลึง หัวขิง 1 ตำลึง ก้อนเกลือ 3 ก้อน นำมารวมกันแล้วแช่น้ำทิ้งไว้ 1 วัน ในน้ำ 1 ชาม ให้ดื่มจนหมดชาม สรรพคุณในการรักษา หลังจากดื่มยานี้แล้ว ควรดื่มน้ำตามมาก ๆ นำส่วนที่เหลือมารับประทาน ยานี้จะขับเอาของเสียออกทางอุจจาระหรือปัสสาวะ ไม่ต้องตกใจ เป็นการขับของเสียออกหมดแล้วจะปกติ ตำรานี้ห้ามซื้อขาย หรือคิดเป็นเงินค่ารักษา และขออย่าได้เก็บไว้เป็นส่วนตัวโดยเด็ดขาด หากท่านผู้อื่นรับทราบด้วยใจศรัทธาและกุศลจิตของท่าน ท่านและครอบครัวจะประสบแต่ความสุข ความสมหวังทุกประการ คุณนิมิต เจ้าคุณวัดกลาง ให้ท่านบอกเถิด ตัวอย่าง ส.ส. จังหวัดชลบุรี ไม่ยอมบอกต่อ ถึงแก่กรรม คุณเติมศักดิ์ ได้รับจดหมายแล้วส่งต่อไป 29 ฉบับ ถูกรางวัลที่ 1 ถึง 2 ฉบับ รวยมาก คุณเลิศศรี ได้รับจดหมายแล้วส่งต่อไป 20 ฉบับ ปรากฏว่าป่วยกะทันหัน จึงส่งต่อ 29 ฉบับ ปรากฏว่าหายป่วยและถูกรางวัลที่ 1 ถึง 3 ฉบับ มีความสุขมาก คุณศจี กิจสมบัติ ได้รับจดหมายนี้แล้วทำตามที่ท่านบอก ปรากฏว่าถูกรางวัลที่ 1 ถึง 3 ฉบับ คุณวิภาวดี อยู่เฉย ๆ ได้รับจดหมายแล้วไม่ทำตาม ให้น้องชายส่งแทน น้องชายถูกรางวัลที่ 2 ถึง 2 ฉบับ คุณศิริพัฒน์ ได้รับจดหมายแล้วไม่ปฏิบัติตามที่พระครูบอก เพียง 10 วันก็เสียชีวิต เมื่อท่านได้รับจดหมายฉบับนี้แล้ว กรุณาบอกต่อไปในที่ต่าง ๆ 29 ฉบับ ท่านจะประสบแต่ความสุขและโชคดีไม่มีวันสิ้นสุด มีผู้ไม่ทำตาม ไม่ศรัทธา ไม่ปฏิบัติตามเหมือน ส.ส. จังหวัดชลบุรี ที่ไปราชการที่เชียงใหม่ 7 วันก็หัวใจวายถึงแก่กรรม ขอให้โชคดี{/small} ทำไมมันถูกหวยกันบ่อยจังวะ.. แถมต้องบอกอีกนะ ว่ามีความสุขมาก รวยมาก : ] กลัวเราจะไม่เข้าใจว่าเออถ้าถูกรางวัลที่ 1 แล้วจะรวยนะ ... แค่คำที่ใครก็ไม่รู้ (ก็พวกเราเองน่ะแหละ) คัดลอกมา มันจะมีอิทธิพลกับชีวิตเราจริงๆ หรือ จะเป็นไปได้ก็คงแค่เพราะเรามัวกังวลจนไม่มีสติ แล้วไปพลาดโดนรถชนเอง... อันนี้เรียกว่าซวย แต่ข้อความแบบนี้บางคนอาจจะกลัว นึกว่า เออ ส่งส่งไปก็ได้ เพื่อความสบายใจของตัวเอง อีกอย่างก็ ไม่ได้เปลืองเวลามากมาย น่าจะคิดอีกทางบ้าง ว่าคนที่ส่งจดหมายลูกโซ่ไปให้คนอื่นน่ะ คุณกำลังจะเสียเพื่อนและคนสนิทไป เพราะนอกจากเขาเหล่านั้นจะหาว่า คุณมันโง่ งมงายกับเรื่องพวกนี้แล้ว ยังจะพบว่า แท้จริงคุณมันก็เห็นแก่ตัวไม่เบา มีอะไรแย่ก็โยนให้คนอื่น .. ตัวเองรอดเป็นพอ.. ฉะนั้น คนที่ยังมัวใส่ใจกับจดหมายพวกนี้อยู่ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะครับ e-mail ลูกโซ่ มีข้อเสียตรงที่ว่า ไม่ต้องนั่งแกะลายมือว่าส่งมาจากใคร ได้รับปุ๊บรู้เลย แล้วยังจะกล้าส่งต่อมาอีก เออเนาะ.. ผมชื่นชมแม่ผมอยู่อย่างนึง แม่เคยได้รับจดหมายลูกโซ่หลายที แต่ไม่เคยส่งต่อให้ใครเลย และก็ไม่เคยนั่งแกะลายมือ ว่าส่งมาจากญาติโกโหติกา หรือเพื่อนคนไหน แม่วางมันทิ้งไว้ แล้ววันหนึ่งมันก็หล่นหายไปเอง... แม่ก็ใช้ชีวิตมาได้ จนวันนี้ก็ยังเดินไปเดินมาอยู่แถวนี้ แม้แม่ผมจะไม่รวย ไม่เคยถูกหวย (เพราะไม่เคยซื้อ) แต่ก็แข็งแรงดี และไม่ค่อยจะป่วยเลยด้วยซ้ำ เมื่ออ่านถึงบรรทัดนี้แล้ว กรุณาคัดลอกข้อความทั้งหมด ส่งต่อไปให้คนที่คุณไม่ชอบหน้า จำนวน 1,826 คน ถ้าส่งไม่ครบ หรือส่งเกิน คุณจะประสบอุทกภัย อัคคีภัย พระอภัย สุดสาคร ฯลฯ แต่ถ้าคุณส่งครบพอดี ผมจะประสบแต่ความสุข ความเจริญ คุณสมัครได้รับจดหมายนี้แล้วคัดลอกส่งต่อไป 913 คน ทำให้คุณสมัครโชคดี ขึ้นรถเมล์ไปทำงานทันในเช้าวันนั้น คุณสีสวาทได้รับจดหมายนี้แล้วขยำทิ้ง ทำให้คุณสีสวาทเดินตากฝนแล้วเป็นหวัดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่วนคุณสมหวังได้รับจดหมายนี้แล้วแต่อ่านหนังสือไม่ออก คุณสมหวังไม่ทำตาม ทำให้คุณสมหวังขายยาบ้าแล้วโชคร้ายถูกตำรวจจับ น่าสงสาร ลงชื่อ พระครูวิจิตร ทำมะก๊อต. us:=นวย.:am:. - 13/01/2002 10:45 ๏+ op:=เห็นด้วยมากๆเลย us:=พลอย - 26/03/2002 00:21 ๏+ op:=เราได้อีเมลว่าด้วยเรื่อง "พี่นวยเบื่อแล้วว่ะ ทำไงดี" ก็เลยเปิดเข้ามาเล่นๆ เราเป็นคนนึงที่อ่านแล้วอ่านไม่จบและไม่เชื่อไม่ส่งต่อ และได้รับเมลนั้นมาเหมือนกัน คุณก็คงรู้ว่าเราได้รับเพราะคุณส่งต่อมาให้คนที่ได้รับหนิ ขอโทษด้วยถ้าคุณไม่ใช่ คุณ"Kanit M." นับถือคุณอยู่อย่างนึง ที่มีความพยายามในการเขียน บทความขึ้นมายาวขนาดนี้ถึงสองบทความ คนที่ส่งวุฒิภาวะเค้าไม่เท่าคุณแม่ของคุณ แน่นอนชั้นมั่นใจ เค้ายังเด็ก ชั้นค่อนข้างเชื่อว่าคุณเป็นผู้ใหญ่กว่า สังเกตุจากคำว่าพี่ ที่คุณใช้นำหน้า แต่ว่าคุณจะอายุมากกว่าชั้นรึเปล่าก็สุดแต่จะเดา การที่คุณสั่งสอนตักเตือนมันเป็นการดีในหน้าที่ของพี่ ที่จะสั้งและสอนน้องให้ทำในสิ่งที่ถูกที่ควร ชั้นขอเข้าใจในแง่ดีไปเองว่าการที่คุณทำเช่นนี้คือเพื่อตักเตือนน้อง ไม่ได้มีเจตนาในทางให้เด็กคนที่ส่งมาต้องรู้สึกอับอาย ตามวิธีที่คิดในแง่ร้าย ว่าคุณได้แก้เผ็ดเขา แต่ด้วยวิธีนี้ที่คุณทำตามความเห็นของชั้น เห็นว่าคุณโต้กลับแรงเกินไปถ้าคุณอยากจะเตือนผู้ส่ง(น้อง) น่าจะควรจะ บอกกับเค้าตัวๆคุณจะเป็นพี่ที่ดีกว่านี้มากทีเดียว นะคะ คุณ"Kanit M." ปล. ที่โพสให้คุณอย่างนี้แทนที่จะอีเมลหาคุณเป็นเพราะชั้นไม่ได้รู้จักคุณเป็นการส่วนตัว คิดว่าการโพสไว้อย่างนี้น่าจะเป็นการดีกว่า us:=MK - 06/12/2002 20:45 ๏+ op:=ผมเขียนตอบไว้แล้วนะครับ ที่หน้า {a href=0230}0230{/a} us:=นวย.:am:. - 20/12/2002 23:11 ๏+๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-๏-