ว่าด้วยเรื่องโทรศัพท์มือถือ (หลายปีให้หลัง)ตอบ: 7, อ่าน: 1826

โทรศัพท์มือถือเครื่องแรกในชีวิตผม ยี่ห้อโนเกีย ทำได้เพียงโทรเข้าออก-รับส่งข้อความ
ใช้งานหนักหน่วงอยู่ 4 ปีครึ่งก็ไม่ยอมเจ๊งซะที แต่มันใกล้จะหมดประกัน และแบตชักจะบวม
จึงไปถอยซัมซุงรุ่นหนึ่งมาใช้แทน ไม่น่าเชื่อว่าสเปคแบบนี้ราคาจะถูกกว่าตอนซื้อเครื่องแรกอีก

เอ้อ! ที่จริงสเปคมันก็เหมือนๆ ทั่วไปที่เขามีกันนั่นแหละครับ เพียงแต่ว่าผมเพิ่งเคยมีอ่ะ :P
อะไรที่ไม่เคยคิดจะทำด้วยโทรศัพท์มือถือเลย ถึงวันนี้ก็ใช้ซะจนชินแล้ว
คุณยุพีเคยแซวว่า ซื้อมาสี่พันยังพยายามจะทำนั่นทำนี่ให้ได้เท่าคนหมื่นนึง (ออกแนวไม่เจียม)
แบบว่าเอาแผนที่ใส่ หาเกมมาใส่ ดิกชันนารีก็ใส่ เสียบการ์ดเพื่อจุหนังและเพลง ทั้งที่จอก็แค่เนี้ย

แต่จุดที่ผมประทับใจมากๆ และทำให้รู้สึกว่าคุ้มค่าคือ มันอ่านไฟล์เอกสารได้ โดยเฉพาะไฟล์ pdf
จึงช่วยชีวิตผมในภาวะ "ไปสอนตัวเปล่าแล้วดันไม่มีใครเอาโจทย์มา" มาแล้วหลายครั้ง
อีกอย่างคือ เสียบคอมใช้เป็นโมเด็มต่อเน็ตได้ อันนี้ต้องใช้เป็นกิจวัตรทุกวัน ทั้งเรื่องงานเรื่องเล่น
ส่วนหูฟังที่แถมมาก็เสียงดีใช้ได้เลย ผมจึงใช้โทรศัพท์ฟังทดสอบเวลาทำมาสเตอร์เพลงอยู่บ่อยๆ

ปัญหาชักจะเกิดเมื่อช่วงนี้ผมดันไปพบอีกหลายรุ่นที่น่าประทับใจ (แน่นอนว่าต้องไม่เกิน 4-6 พัน)
ระบบปฏิบัติการเจ๋งดี หน้าจอสัมผัสก็เย้ายวนชวนจิ้ม แอพพลิเคชั่นหลายอย่างก็แจ่มจิต
ซึ่งคนที่ชอบเล่นคอมฯ จะรู้ดีว่าการปรับแต่งและเพิ่มซอฟต์แวร์ที่เราต้องการใช้เองได้ มันดีเพียงใด
เห็นแล้วได้แต่นั่งน้ำลายหก ในเมื่อเครื่องที่ใช้อยู่เพิ่งซื้อมาได้ 2 ปีเศษ สภาพยังใหม่กริ๊บเลย
จะปลดระวางซะตอนนี้ก็ไม่คุ้ม (คนอื่นคงว่าคุ้มแล้วแหละ ตกเดือนละ 150 ถูกกว่าค่าโทรอีก - -")

..นี่จึงเป็นเรื่องเดียวในชีวิต ที่ผมรู้สึกอยากให้เวลาผ่านไปอีกสักปีสองปีไวๆ เหลือเกิน!



ป.ล.1 เด็กๆ เดี๋ยวนี้ เปลี่ยนจากถือไอโฟนมาเป็นถือแบล็คเบอรี่กันยกโรงเรียนเลย
เฮ้ย ไอโฟนราคาหมื่นกว่าถึงสองหมื่นบาท กลายเป็นที่ทับกระดาษอยู่กับบ้านภายในเวลาปีเดียว!
..เห็นแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรเด็กๆ หรอกครับ เพียงแต่ห่วงอนาคตเมื่อผมมีลูก จะสู้สังคมได้ด้วยวิธีไหน

ป.ล.2 ด้วยความเชื่อส่วนตัวของผมที่ว่า แบล็คเบอรี่คือของเล่นชั่วประเดี๋ยว ส่วนไอโฟนจริงกว่า
ผมจึงกำลังพยายามตะล่อมเด็กๆ ให้ขายต่อที่ทับกระดาษให้ผมในราคาถูกเหมือนแจกฟรี
ซึ่งจะได้หรือไม่ได้ก็ไม่รู้ล่ะ แต่ผมเริ่มเห็นประโยชน์ของแฟชั่นที่มาไวไปไวขึ้นมาอย่างหนึ่งแล้ว
นั่นคือ.. ถ้าเราอยากได้เปรียบ ต้องรู้จักมองเห็นภาพรวม และลอยตัวออกมาจากมันให้ได้