17 พ.ค. 46
คิดๆ ไป หันไปถามบอยน้องชายเราว่า
ถ้าได้เปิดร้านเทปซีดี จะเปิดแถวไหนดี ทำเลจึงเหมาะ
บอยบอกว่า เปิดใกล้ๆ โรงเรียน หรือไม่ก็ห้างสรรพสินค้า
อืม น่าสนใจ.. คือเรามัวคิดในแง่ว่าเปิดย่านไหน เขตไหนดี
ซึ่งมันก็ไม่ใช่คำถามที่ดีเลย ที่จริงเขตไหนก็ได้
ขอแค่ใกล้ๆ ที่ที่มีห้าง ผู้คนพลุกพล่านก็พอ..
24 พ.ค. 46
นี่เราต้องทำงานออฟฟิศแล้วใช่ไหม
เหมือนว่าท้ายที่สุดเราก็แพ้ เราก็ดื้อไม่ไหวอีกแล้ว
งานสอนถึงจะพอไปได้แต่งานอื่นๆ ต้องพักไว้หมด
เหลือแต่งานออฟฟิศแล้วนะ..
ถามตัวเองว่าทำไมไม่อยากทำออฟฟิศ อาจเพราะ...
(1) กลัวการเริ่มต้นกับคนรอบตัวใหม่ๆ สถานที่ใหม่ๆ
(2) รู้สึกตัวเองความรู้ไม่ค่อยมี ทำอะไรจริงๆ คงไม่ไหว
(3) ขี้เกียจตื่นเช้า กฎเคร่งครัด เจ้านายโหด
(4) เรายังไม่โตและอาจยังไม่อยากโต ยังอยากสบาย?
(5) ไม่อยากทำสิ่งที่ไม่ชอบ ถ้ายังมีทางออกอื่น
... ไม่แน่บางทีอาจถูกทุกข้อที่ว่ามา
มองตัวเองแล้วบางทีรู้สึกกระจอกไร้ค่าจังเลยว่ะ..
ไม่ชอบใจที่ใครๆ พูดกรอกหูว่างานออฟฟิศดี
เพราะจะได้กรอกตรงช่อง ประสบการณ์ ในใบประวัติได้
แล้วคนจะได้รับเข้าทำงานที่ต่อๆ ไป..
เอ้า แล้วถ้าสอนพิเศษ หรือถ้าเปิดร้านขายของ
อย่างงี้คือประสบการณ์หรือเปล่าวะ..
ไม่ชอบตรงที่มันเป็นค่านิยม.. ประโยคที่ว่า
ทำงานดูก่อนสิ เอาประสบการณ์..
ชอบคำพูดของน้องเดือน ทุมวัน ที่มาเจอใน msn
แล้วบอกเราว่า -- ทำไปก่อนสิพี่ ไม่ชอบค่อยออก!
ต้องแบบนี้สิถึงเป็นคำแนะนำที่ดี..
27 พ.ค. 46
พี่กล้าซื้อเข็มขัดที่มาบุญครอง ชั้น 2 ตู้กระจก
เราเลยได้ทีแย็บถามป้าคนขายถึงราคาค่าเช่าที่
ป้าบอกว่า ของป้าสามหมื่นสอง โอ้โห..
แต่ว่า เจ็ดแปดพันก็มีนะ อยู่ชั้น 1 กับชั้น 4 ด้านในๆ..
คืนนี้กินเหล้ากันที่ร้าน ตักสุรา ใกล้แยกราชเทวี
ร้านนี้โอเคเลย กว้าง ใกล้ และราคาถูกกว่าที่อื่น
แสงโสม 220 บาท และมิกซ์ 11 บาททุกอย่าง
อาหารก็อร่อยใช้ได้ พูดถึงหมูมะนาวแล้วน้ำลายสอ..
28 พ.ค. 46
ไหนๆ ก็นั่งตรงไหนก็ได้อยู่แล้ว ว่างทั้งโรง
วันหลังมาด้วยกันแต่แกล้งจองตั๋วที่ห่างกันดีกว่า.. เท่ดี
อาจจะแบบ คนนึงเอา A1 อีกคนเอา J20 อะไรเงี้ย
คนละมุมโรง แต่ตั๋วได้มาติดกันเป็นใบเดียว
คงประหลาดดี..
มีงานกราฟิกที่นึงใกล้บ้าน แต่ดูไม่น่าทำ..
กล้าบอกว่า รับๆ ทำไปก่อน ถือว่าไปเรียนรู้งานเขา
ถ้าชอบก็ไม่ต้องแคร์เรื่องเงิน
ส่วนชง ซึ่งโทรมาถามเรื่องสอนเลข กลับบอกว่า
ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ หางานที่ดีและเงินเยอะดีกว่า
ยังมีทางเลือกก็ควรเลือกเพราะพวกเราจบที่ดี
ไม่น่าจะทางตันกันง่ายๆ..
ป.ล. ชงบอกว่าไปสระบุรีมา
ดูทำเลแล้วเปิดสอนที่นั่นไหวสบายๆ
29 พ.ค. 46
บังเอิญวันนี้ บอย ชง และเก่ง
ทั้งสามคนต่างไปนั่งสอนหนังสือที่ฟู้ดเซ็นเตอร์
ต่างคนต่างมาโดยบังเอิญ ไม่เห็นกัน
แล้วเราไปซื้อหนังสืออยู่ในห้าง
กล้าก็ไปทดสอบเข้าเรียนภาษาอังกฤษพอดี
พวกคนยังไม่มีงานก็วนไปวนมาอยู่แค่นี้เอง..
(แต่กล้า บอย ชง ได้งานแล้ว กำลังจะเริ่มทำ)
10 มิ.ย. 46
นึกว่าอาจช่วยให้ได้เข้าใจกันมากขึ้น
ปรากฏน้องอ่านแล้วปริ๊นท์มาให้คนอื่นๆ อ่านด้วย
แล้วก็เกิดการช่วยกันขีดเส้น ไฮไลต์ประโยค
และวิจารณ์คำพูดกันซะเสียหมด..
เย็นนี้น้องก็หยิบขึ้นมาให้เจ้าตัวอ่านโดยไม่คิดอะไร
เราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอเจ้าตัวอ่านถึงกับเคืองขึ้นมา
ว่าทำไมเราไม่เขียนให้มันจบๆ ทุกเรื่อง
มีบางส่วนถูกตัดทิ้งไป เราบอกว่าเขียนเท่าที่จำได้น่ะ
มันลืมจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า
เพื่อน (เจ้าตัว) ก็ว่าเสียยกใหญ่
ว่าเขียนให้คนอื่นอ่านมันต้องรอบคอบกว่านี้หน่อย..
สาเหตุที่เคืองคือ เราข้ามช่วงที่บอกว่าทำไมถึงใช้คำว่ารัก
และทำไมถึงเป็นคนแบบวิทยาศาสตร์ไป..
ในเมื่อเรารู้สิ่งที่ลืมไปแล้ว ก็เลยจะไปเติมให้มันครบๆ
และเอาเรื่องนี้เป็นบทเรียน
ว่าไม่ควรจะเขียนหากใครดูเป็นคนร้าย
เพราะจะโดนหาว่าจงใจปิดข้อมูลบางส่วนไว้..
เรียกว่า บิดเบือน
แต่เพื่อนเองก็ไม่น่าฉุนเฉียวขนาดนั้น
ในเมื่อน้องเขาก็นั่งอยู่ตรงหน้า และเราก็อยู่ด้วย
สามารถเคลียร์ทุกเรื่องแบบผู้ใหญ่ คุยกันดีๆ ย่อมได้..
แต่เพื่อนไม่ยอมทำ กลับระเบิดโมโหใส่เราตูมเบ้อเร่อ
น้องบอกน่ากลัวตรงนี้ อีกหน่อยยิ่งไม่มากกว่านี้เหรอ
เช่นโกรธแล้วฆ่ากันตายไปเลย..
เนี่ยล่ะทำเสียคะแนนแท้ๆ
... แล้วอีกอย่าง ถ้าน้องเขาคิดมากมาย
เขาจะเป็นคนหยิบขึ้นมาให้อ่านกันทำไม
13 มิ.ย. 46
วันนี้พักฟื้นป่วยอยู่จึงไม่ได้ไปงานเฟิร์สเชียร์
แต่คิดดูก็ดีเหมือนกันที่ไม่ได้ไป (แม้เพื่อนๆ จะไปกัน)
แก่เกินจะไปสุงสิงกับน้องๆ หน้าใหม่แล้ว
กรุ๊ปเรารุ่น 85 ลักษณะจะเหมือนรุ่น 83
พอรุ่น 86 ก็จะไปเหมือนกับ 84 บ้าง
... ไอ้แบบหนึ่งก็บ้าๆ บอๆ เน้นตลกโปกฮา
อีกแบบนึงก็รักคณะเหลือเกิน จัดงานกรุ๊ปก็ไม่ค่อยดี
แล้วรุ่นติดกันเลยไม่ชอบกันก็เพราะแบบนี้แหละ
รุ่นนึงจัดงานห่วย อีกรุ่นจัดดีเพราะได้ปี 3 ไปแอบคุย
พอรุ่นถัดมาก็จัดห่วยอีกทีเพราะปี 3 อีกรุ่นไปสอนบ้าง
ก็บ้าคณะตามไปด้วย.. วนไปวนมาอยู่แค่เนี้ยกรุ๊ปเรา
รุ่นเลขคู่ก็จะรักกันเอง รุ่นเลขคี่ก็จะรักกันเอง
(อันนี้พูดโดยรวมเท่าที่เห็นนะ ไม่ได้ว่าทุกคน)
15 มิ.ย. 46
สงสัยว่าปกติของเราจะเป็นอย่างนี้
คนที่เพิ่งคุ้นเคยกัน เราพูดอะไรก็ดีไปหมด
มุขไหนๆ ก็อุ๊ยขำ อุ๊ยน่ารัก..
แต่พอคุยไปนานๆ ชักไม่ค่อยมีอะไรคุยแล้ว
แบบนานๆ ไปมุขเริ่มซ้ำ.. เดี๋ยวก็เบื่อเราแล้ว!
19 มิ.ย. 46
คนที่นั่งตรงนั้นรู้สึกจะเป็นน้องสาวของน้องที่รู้จักกัน
อยู่ภาคไฟมั้งเพราะมาเออออเรื่อง E-Math
ที่เราคุยกับน้องอั้มอยู่..
แต่พอเธอจะไป เราก็แบบแซว
อย่าลืมมาถ่ายรูปกันนะ (หมายถึงวันรับปริญญา)
เธอทำหน้างงๆ ลุกยืนขมวดคิ้วใส่ ว่าทำไมต้องมา
เราก็ อ้าวเขาก็ชวนทุกๆ คนมาถ่ายกัน เป็นที่ระลึกน่ะ
(นึกในใจว่า อ้าวนี่ไม่ใช่น้องของน้องซวงเหรอวะ..)
เธอบอก แล้วรู้จักกันด้วยเหรอ
(ทำหน้าแบบว่า หยิ่งม้าก ราวกับเราไปกะลิ้มกะเหลี่ย
หมายจะจีบเธอ.. เอ้อ เอาเถอะ สวยจัดเลย ชนะไปเลย)
เรารีบตัดบทบอก เอองั้นไม่มีอะไรครับๆ..
22 มิ.ย. 46
วันถ่ายรูปซ้อมรับปริญญา
บ่ายสองถึงบ่ายสาม ถ่ายรูปกับเพื่อนๆ ภาคไฟ
สนุกมาก.. เพื่อนมารวมกันเยอะๆ
ตอนแรกเรียกรวมยังไงก็ไม่มากันซักที
จนมีคนแกล้งทำเป็นถ่ายหมู่ เท่านั้นล่ะฮือกันเข้ามาเป็นฝูง
นี่ล่ะภาคเรา บ้ากล้องสุดๆ.. ต่างคนก็ขำตัวเอง..
แล้วโหตากล้องนี่หลายสิบคนมากๆ
มารุมกันยังกะเป็นดารา รู้สึกเท่กันใหญ่
นึกว่าตัวเองเป็นลีดจุฬาฯ ปานนั้น.. ฮ่ะๆๆ..
23 มิ.ย. 46
แล้วจู่ๆ ม้าก็เอากุหลาบปลอมที่ได้มาไปปักในกระป๋อง
แต่ทานตะวันดอกใหญ่ของน้องยุ วันนี้ถูกปักลงถังขยะ
... อะไรวะ ของสดของสวยโดนทิ้งก่อน
แต่ของปลอมที่ไม่สวยกลับอยู่ทนทานและถูกเก็บไว้
โลกเรามันฮาดีเนาะ!
24 มิ.ย. 46
ไอเดียถ่ายภาพ
(1) ลอกมาจากเด็กถาปัด
... ยามว่าง
เป็นภาพ รปภ. กำลังนั่งจิบกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์
(2) เลยคิดเองต่อมั่ง
... โต๊ะหมู่ + ภาพหมู่
เป็นโต๊ะตำรวจยศนายสิบบนโรงพัก
ถ้าได้สิบเอกที่ชื่อบูชา ก็จะดี เป็นโต๊ะหมู่บูชาไปเลย
(3) นินทา
เป็นภาพเหยือกน้ำปากแหลมๆ
กำลังเอาปากไปยื่นใส่ข้างๆ เหยือกอีกใบ
(4) คิดถึง
เป็นภาพดอกทานตะวันมองท้องฟ้า
4 ก.ค. 46
เจอน้องเป๊ปใน msn ถามว่ารุ่นพี่นวยมีเว็บบอร์ดไหม
เราบอกมีสิ แต่เจ๊งไปแล้วและมีความคิดจะทำใหม่พอดี
เพราะเพื่อนๆ ก็แยกกันไปคนละทิศแล้ว..
น้องเป๊ปว่า ทำเว็บบอร์ดรวมเลยสิ
เพราะแต่ละรุ่นล้วนซบเซาลงๆ.. ถ้ามีเว็บรวมคงคึกครื้น
เราชักเห็นด้วย เลยรื้อโครงการเว็บบีรวมขึ้นมาคิดอีกครั้ง
ตั้งชื่อเลียนแบบวิตามิน... บีรวม = B-Complex
5 ก.ค. 46
ไปกินข้าวสามย่านกับกล้าและเดินดูที่รอบๆ
เพื่อจะหาเช่าชั้นล่างเปิดร้านอาหาร (สเต๊กบุฟเฟ่ต์)
เป็นไอเดียของกล้าเอง และเราก็เอาด้วย..
..แต่ตรงทำเลดีๆ ไม่มีว่างให้เช่าเลย
มีแต่ให้ทำออฟฟิศเท่านั้น คนชั้นบนคงกลัวเลอะเทอะ
บังเอิญเดินไปตรงร้านบูตะบูตะ
กล้าพูดว่าตรงนั้นคงขายไม่ดี..
พูดไม่ทันขาดคำ เดินมาถึงจึงเห็นว่าร้านนี้เลิกขายไปแล้ว
(เสียดายว่ะ อาหารอร่อย ที่นั่งดี ราคาถูก ไม่น่าเจ๊งเลย)
ให้คนทำที่สอนพิเศษต่อ เปลี่ยนชื่อเป็น All Right
มองเข้าไปเห็นว่าโต๊ะต่างๆ ยังอยู่
และถูกปรับเป็นสถานที่นั่งสอนตัวต่อตัวไปแล้ว..
เท่านั้นล่ะเรากับกล้าเห็นทางสว่างเลย
ว่าเราก็ทำอย่างงี้ได้มิใช่หรือ หุ้นกันสามสี่คน
เช่าร้านทำกวดวิชา รีบหาที่ไว้ก่อนเพื่อเปิดทันเทอมหน้า
แล้วเอาเด็กๆ ที่เราสอนอยู่มาลงที่นี่ให้หมด
มีสถานที่ของตัวเอง จะทำอะไรก็ง่ายขึ้น
เป็นหนทางระยะยาวได้!
เจอห้องนึง อยู่ใกล้ถนน ขอหมื่นแปดต่อเดือน
บอยไม่เอาด้วย บอกว่ายังไม่รีบ ขอดูดีๆ ไปสักระยะ
แต่ตัวเราเองไม่อยากรอแล้ว ถ้าจะเปิดเปิดเลย
รอไปก็เสียเวลา เราอาจไปทำออฟฟิศเสียก่อน..
10 ก.ค. 46
หลังถ่ายรูปงานรับปริญญาเพื่อนแล้ว
โอเจแนะนำไปกินก๋วยเตี๋ยวเครื่องใน ตรงบ้านหม้อ
ไม่น่าเชื่อว่าก๋วยเตี๋ยวรถเข็นข้างถนนจะมีราคานี้ด้วย
ชามละ 50-60 บาท ใส่เครื่องในเยอะ ใหญ่ จุใจดี!
ทำสะอาดใช้ได้เลย เสียดายไม่มีปอด
มีแต่เซี่ยงจี๊ ตับ หัวใจ ไส้ กระเพาะ และเนื้อหมู
20 ก.ค. 46
น้องยุบอกเราก่อนวันหวยออกไว้ว่า จงซื้อ 49
มาแน่งวดนี้ เพราะอาที่เพิ่งเสีย เขียนเอาไว้ให้
เราฟังแล้วเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของเธอ ก็นึกขำ
และแล้ววันหวยออกผ่านไป น้องยุก็มาบอกอีกทีว่า
เลขท้ายสามตัว ออก 049 จริงๆ..
แม่กับน้าเล่นหวยใต้ดินไปคนละร้อย ได้มาคนละสี่พัน
นี่เราไม่เคยเล่นหวย และไม่เชื่อเท่าไรว่าเลขเก็งจะถูก
แต่เหตุการณ์นี้ก็แปลกดีใช่ไหม!
26 ก.ค. 46
กด ATM สถานีรถไฟฟ้าสยาม เสร็จแล้วเดินเข้าเจมาร์ท
ผู้หญิงคนนึงเดินตามหลังมาถามว่า
ใช่คนที่กดก่อนหน้าเธอไหม
คือเธอใส่บัตรแล้วยังไม่ทันทำอะไร
ก็มีเงินคายออกมา 3,000 แล้วก็คืนบัตรด้วย..
ไม่รู้ว่าใช่เงินเราหรือเปล่า..
เราก็บอกไม่น่าใช่นะ ก็เลยไปกดเช็คยอดเงินกัน
เงินเราเหลือครบ
แต่พอเธอเสียบบัตร กดรหัสเท่านั้นล่ะ
ก็คายออกมาอีก 3,000
ท่ามกลางความงุนงง จอนกิดก็มาเฉลยให้ฟังว่า
ตู้ไทยพาณิชย์ก็งี้แหละ เคยโดนมา..
พอกดรหัสแล้วกด ok
ปุ่มมันแอคทีฟค้างไปหน้าถัดไป โดนเลข 3,000
อ๋อ.. งี้นี่เอง สรุปว่าเป็นเงินของเธอ
ก็ดีแล้ว ถ้าไม่ใช่เงินใครเลยก็ไม่รู้จะทำไงดี..
จะเอาไปส่งคืนใครเหรอ หรือหารกันเวิร์คกว่า
สุดท้ายจากกันไป เพราะเป็นเงินของเธอจริงๆ
เรารู้สึกประทับใจว่า กรุงเทพฯ ยังมีคนจิตใจดีอยู่..
2 ส.ค. 46
ที่ร้านเหล้า กล้าเล่าว่าแฟนเพื่อนไปเที่ยวกลางคืน
เมา แล้วไปนอนกับใครอีกคนไม่รู้ตัว..
โทรมาสารภาพกับแฟน..
ถามว่าถ้าพวกเราเจอเหตุการณ์แบบนี้จะทำไง
ทุกคนตอบว่า อึ้ง ปลอบใจว่าไม่เป็นไรๆ
แต่ก็จะค่อยๆ ปลีกตัวห่างออกมา
คือเลิกกันเพราะทำใจยอมรับไม่ได้นั่นเอง..
ถามใจตัวเราเองยังหาคำตอบไม่ได้เลยว่า
หายอึ้งจะทำไงต่อ ... อาจจะยอมรับก็ได้นะ ไม่รู้สิ!
สุดท้ายนึกได้ รีบโทรหาน้องยุ ที่ไปทริปอยู่
ว่าถ้าเกิดจะชิมเหล้าก็อย่าเยอะนะ เดี๋ยวเมา..
เป็นห่วง..
นวย