14 ก.พ. 46
เราหาของให้น้องยุไม่ทัน เลยตกลงกันว่า
ไม่ต้องมีอะไรให้กันนะวาเลนไทน์นี้.. ไว้ให้วันหลัง
น้องยุก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้มีทีท่าว่าเสียใจ
เพราะคิดเหมือนกัน ว่าจะมาหวานเพื่ออะไรกันวันเดียว
คบกันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เพิ่งจีบ..
แต่ว่า การมองตากัน เดินไปไหนคู่กัน
ไว้วางใจกัน และผูกพันกัน โดยไม่ต้องมีคำพูดอะไร
แบบนี้เหมือนมอบทุกสิ่งทุกอย่างมากกว่าคู่อื่น
ที่มัวเก้ๆ กังๆ แลกของกันอยู่ซะอีก..
ตัดสินใจนั่งกิบุฟเฟ่ต์ไดโดมอนแข่งกัน
เวลาผ่าน 2 ช.ม. อืดทั้งคู่.. ยอมให้เสมอ..
3 มี.ค. 46
สอบไฟนอลวิชาสุดท้ายของชีวิต คือ เทอร์โมไดนามิกส์
แล้วตอนเย็นด้วยความที่ถูก ชง บังคับ
ให้ทำงานโปรเจ็คของวิชา Multimedia คู่กัน
ก็เลยได้นั่งกินข้าวสามย่านกัน พร้อมทั้งบอยและโจ้
และก็มีมติร่วมกันอยากเปิดกวดวิชาบ้าง
คือไม่มีใครคิดอะไรได้ดีไปกว่านี้
อาจจะไปเปิดต่างจังหวัด หรือว่าเริ่มจากสอนตัวต่อตัวไปก่อน..
4 มี.ค. 46
จบมาความรู้เป็นศูนย์ อนาคตก็ยังมืด
แต่ประสบการณ์ในช่วง 4 ปี มันมากมายจริงๆ ว่ะ..
เราได้ทำสิ่งเหล่านี้ ในช่วง 4 ปีในมหาลัย
- ใช้งานคอมพิวเตอร์แบบจริงจัง
- ทำเพลงในคอมพิวเตอร์
- เล่นกีตาร์ และหัดร้องเพลง
- หาเพื่อนในภาค และหาแฟน
- เที่ยวต่างจังหวัดกันแบบไร้แผนการล่วงหน้า
- ทำงานคอลัมน์ในหนังสือออกมาจริงๆ
- ฝึกการแสดงออก นำเสนอผลงาน หรือดำเนินรายการ
- จัดค่าย
11 มี.ค. 46
เรียนจบแล้ว ส่งงานครบแล้ว และมีแต่คนพูดให้ฟังว่า
ส่งโปรเจ็คแล้วเคว้งว่ะ ไม่รู้จะทำอะไรต่อ..
ฟังแล้วยังอุ่นใจที่อย่างน้อยยังมีเพื่อนรู้สึกแบบเดียวกัน
ลองคิดดูเล่นๆ สิ่งที่ขาดไม่ได้ในภาคไฟ
(1) เกม tetris attack
ช่วยคลายเครียด คลายเหงา
และช่วยให้มีเพื่อนในภาคเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
(2) การนินทาอาจารย์
ช่วยคลายเครียด และสร้างความตื่นเต้นกระฉับกระเฉง..
13 มี.ค. 46
อุ้มจะเริ่มงานสถาปนิกวันที่ 24 นี้แล้ว
บอกว่าถ้าเราไม่มีงาน ไม่มีใครมาให้สอน
ก็เอาเพลงที่แต่งไว้ไปขายให้กิจจาซสิ
เราก็เลยได้ทางเลือกอีกทาง.. เอาของที่ทำๆ ไว้ออกมาเร่ขาย
(อย่างเพลง, งานเขียน, โปรแกรม)
อุ้มยังแนะนำให้รับทำเว็บด้วย..
เหมือนกับอาจารย์เลย ว่าไหนๆ ก็ทำเป็น ทำคล่องแล้ว
น่าหันมาเอาดีรับงานทางด้าน multimedia ไปเลย
เป็นงานที่ชอบพอดีด้วย..
15 มี.ค. 46
ตัวเราสัปดาห์ก่อนกับสัปดาห์นี้ ห่างกันไม่กี่วัน
แต่รู้สึกตัวเองเปลี่ยนไปมากในด้านอารมณ์และความคิด
เป็นเพราะเรียนจบแล้วโดยไม่ตั้งตัว และไม่มีงานทำ
ไม่มีเงิน ชีวิตไม่สบายเหมือนเมื่อก่อนแล้วเรา..
เพื่อนๆ ไม่รู้จะเคว้งแปลกๆ อย่างงี้หรือเปล่านะ
ตอนนี้นั่งนึกถึงบรรยากาศที่คณะก็ชวนให้เหงาแล้ว
ไม่มีเพื่อนฝูงเฮฮาหรือโวยวายแล้วต่อไปนี้
ต่างคนต่างไปตามทางชีวิตตัวเอง ที่แยกออกจากกันเรื่อยๆ
เหมือนว่า งานเลี้ยงเลิกราแล้วจริงๆ
หัวค่ำได้ไอเดียจะเอาชีทเลข ม.ปลาย ที่เคยทำไว้สอน
มารีไวซ์ใหม่ ให้มีคำอธิบายดีๆ เพื่อส่งไปสำนักพิมพ์
ถ้าผ่านก็ได้เงิน! (ได้ชื่อด้วย)..
17 มี.ค. 46
..ก็เพราะมีอาชีพขึ้โกงแบบนี้
เราถึงมีกำลังใจให้อยากทำอาชีพดีๆ
ที่ใช้ความสามารถของตัวเองแลกค่าตอบแทน
ถึงแม้ลำบากก็ภูมิใจ
และเพราะเห็นอาชีพอื่นๆ มากมายที่อย่างไรก็รับง่ายๆ
อย่างเด็กเสิร์ฟ หรืองานธรรมดาๆ ในออฟฟิศเล็กๆ
ที่ไม่รีไควร์อะไรบ้าบอนัก ทำให้เรามีที่พึ่ง
และมีกำลังใจในการจะงมหางาน-
ที่อาศัยความสามารถที่พอจะมี ของเราต่อไป..
30 มี.ค. 46
อีกเรื่องที่พี่โอมเป็นตัวอย่างให้เรานึกได้คือ
มีสิ่งที่มากขึ้นกว่าระดับที่เราเป็นอยู่อีกระดับขั้น
มี ไม่ใช่ไม่มี แต่เราลืมนึกไป..
นั่นคือเราอยู่เพียงช่วงร่วมสุข
แต่ที่เราต้องเจอในสักวันคือช่วงร่วมทุกข์
ไม่แน่ว่า เขาอาจไม่ทุกข์กับเรา
หรือเราอาจไม่ทุกข์กับเขา..
ถ้าเป็นงั้นก็แปลว่า ทุกอย่างจบ ฝืนอะไรไม่ได้
...ใช่มะ ของแบบนี้มันอยู่ที่ในใจล้วนๆ
1 เม.ย. 46
สิ่งที่เราชอบ มี 3 อย่าง
- หนังสือ - ดนตรี - คอมพิวเตอร์
และงานที่เราได้ใช้ทักษะครบทั้ง 3 อย่าง ก็คือ
เขียนเพลงและร้องอัดคร่าวๆ ในคอมนี่เอง
13 เม.ย. 46
มีจังหวะนึงตอนเดินๆ หาร้านจะกินกัน
*** มันพูดจาไม่เข้าหูเรามาก ทำเอาต้องระงับอารมณ์
คืองี้ มีคนเสนอให้ภัตตาคารนิวไลท์
เราก็บอกไม่เคยกินหรอก แต่สงสัยจะแพงเกินไป
แล้วเจ้าของวันเกิดทั้งสองก็ไม่อยากกินแพงด้วย
ก็เดินไปห้าง เพราะสงกรานต์ร้านในสยามปิดเกือบหมด
สุนทรบอก งั้นกินขนมจีนบางกอกไหม ไม่แพงเท่าไหร่
ไอ้ *** เลยว่า.. อย่าเลย.. เดี๋ยวมีคนเอาไปเปรียบเทียบ-
กับขนมจีนข้างถนนอีก ... สิบห้าบาทกินกันอ้วก..
ว่าแล้วก็ปรายสายตามาทางเราเชิงดูถูก
คงไม่ชอบที่เราแนะนำร้านส้มตำราชเทวี
(ข้างถนน, ที่เป็นร้านประจำของแก๊งเพื่อนในคณะ)
แทนร้านส้มตำหรูหรากลางสยามฯ
นั่นยังไม่เท่าไร ทนได้
พอเดินเข้าในตัวห้าง เจ้าของวันเกิดถาม กินไรดีวะ
เราบอก สบายมาก อะไรก็ได้
-- แล้วอำว่า แค่บอกมาคำเดียวว่าเลี้ยง..
ไอ้ *** มันหันกลับมามองเราแบบเคืองๆ
พูดว่า มึงก็กินๆ ไปเถอะ อย่าเรื่องมากนักเลย
ไอ้เรางี้ฉุนขึ้นมาตะหงิดๆ แบบทำหน้าไม่ถูกเลยตรงนั้น
ก็กูล้อเล่นกับเพื่อนกูอ่ะ ผิดตรงไหนวะ..
ดีนะอดกลั้นและสงบใจ ทำฟอร์มร่าเริงจนจบงานได้
กลัวเจ้าของวันเกิดจะไม่สบายใจ ถ้าจะมีปัญหากัน
... แต่มันน่าเคืองจริงโว้ย คิดอีกก็เคืองอีก
อะไรของมันวะ.. เสียอารมณ์!
นวย