วันนี้ออกไปพันธ์ทิพย์ซื้อสายแพฮาร์ดดิสก์ และบอยเหล็งก็แวะมาเอาฮาร์ดดิสก์คืนไปแล้วเรียบร้อย..
หลังไรท์ออดิโอซีดีเพลงฝรั่งยุคเก่าที่โปรดปรานซึ่งดาวโหลดจากเว็บไว้ฟังเป็นแผ่นที่หนึ่ง (มายชาโรนา, โอพริตตี้วูแมน, รันอะเวย์เทรน, แฮฟยูเอฟเวอร์ซีนเดอะเรน, ลิมโบร็อก, สติวปิดคิวปิด, เจลเฮ้าส์ร็อก, ร็อกอราวด์เดอะคล็อก, ดอนท์วอรี่บีแฮปปี้, เอฟรี่ไทม์ยูโกอะเวย์, อิทไมท์บียู, เดอะวันยูเลิฟ, จัสท์เดอะเวย์ยูอาร์, ทูเลิฟซัมบอดี้, เวนอะแมนเลิฟอะวูแมน, ไอจัสท์คอลทูเซย์ไอเลิฟยู, ซีซั่นอินเดอะซัน, ไอวอสบอร์นทูเลิฟยู, ยูฟ์ก็อตอะเฟรนด์, เทลลอร่าไอเลิฟเฮอร์, เอพริลคัมชีวิล, ไลท์มายไฟร์) ก็นั่งอ่านหนังสือรวมบทความของคมสัน (นันทจิต) ชื่อหนังสือ ในโลกไขลาน.. ยังคงชอบบรรยากาศการเล่าเรื่อง และบรรยายฉากในชีวิตประจำวัน (โดยเฉพาะฉากสถานีรถไฟฟ้า กับถนนสุขุมวิท) ผสมๆ กับอารมณ์เหงาๆ..
ติดใจอยู่ช่วงหนึ่งที่เกี่ยวกับความฝัน และการไปถึงยังสิ่งที่ฝันโดยไม่หนีความจริง.. ระหว่างที่อ่านๆ อยู่ ก็ทำให้เราคิดว่า ตัวเรากำลังฝันเฟื่องเกินไปอยู่ไหม เป็นฝันที่ไม่มีวันไปถึงหรือเปล่า เราใช้ความฝันเป็นทางหนีความจริงหรือเปล่า.. และที่จริงตอนนี้เรากำลังเป็นอย่างไรอยู่ เอาความจริงช่วยให้ไปถึงฝัน หรือว่าเอาฝันช่วยให้หลบไปจากความจริง กันแน่.. คิดแล้วปวดหัวแท้!
คืนนี้ก้อย (ขณะกำลังประชุมงานเลี้ยงประจำปีของ ร.ร. อยู่กับยศยง อุ้ม ติ๊บ น้ำ ฯลฯ) โทรมาถาม อยากให้เราประสานงานกับน้องๆ รุ่น 45 (รุ่นปีหนึ่งปีนี้ ที่จะได้เข้างานฟรีๆ) แต่เราว่าคงทำไม่ได้ ไม่สนิทสนมและไม่รู้จักด้วยซ้ำว่ามีใครกันบ้าง ก็ปฏิเสธไป..
นวย