พอดีน้องยุชวนไว้เมื่อคืน ว่าวันนี้ต้องไปร่วมกิจกรรมอะไรซักอย่างที่สยามเซ็นเตอร์ เพื่อคัดว่าจะได้ไปเที่ยวญี่ปุ่นหรือไม่ อยากให้เราไปวันนี้เป็นเพื่อนหน่อย (ส่วนไปญี่ปุ่นไม่เกี่ยว) เราก็รับปากไว้ว่าจะไปด้วยวันนี้เพราะช่วงบ่ายก็ไม่ได้ทำอะไร..
ไปถึงไปยืนดูน้องยุกำลังแข่งตอบปัญหาอยู่เลย โดยมีพี่สาวกับญาติอีกคนคอยช่วยเหลือเป็นพรายกระซิบแบบสุดฤทธิ์.. เราก็ยืนกอดอก ดูอยู่นิ่งๆ คำถามทุกข้อเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่น เช่นสถานที่ เงิน นักร้อง ภาษา อะไรยังงี้ ซึ่งคนอื่นก็ตอบไปได้มั่งไม่ได้มั่ง แต่เราอ่ะรู้เลยว่าน้องยุไม่รู้ซักข้อชัวร์ แอบลอกคนข้างๆ จนกรรมการจับย้ายที่.. สุดท้ายรวมคะแนนก็ตกรอบอยู่ดี ทางจิตวิทยาเขาว่า คนกอดอกแสดงว่ากำลังไม่เห็นด้วย หรือไม่อยากรับฟัง.. เราก็คงเป็นยังงั้นมั้ง ไม่ค่อยชอบกิจกรรมยังงี้เท่าไร
ระหว่างชุลมุนตอนเลิกงานนั่นเอง เราหันหลังไปเจอ ตำรวจนอกเครื่องแบบหมายเลขสอง ยืนหันหน้ามาทางเรา (แต่มองอย่างอื่นอยู่) ในระยะ 1 เมตร และใส่ชุดยาม! ... โอ้โหเฮ่ย ปริศนาทุกอย่างคลี่คลายใน 5 วินาทีนี้เอง ไอ้คนนี้ที่มานั่งเรื่อยเปื่อยในฟู้ดเซ้นเตอร์เป็นเวลาหลายเดือน ที่แท้ไม่ใช่ตำรวจนอกเครื่องแบบ แต่เป็นยามนอกเครื่องแบบ.. โห! ทีเด็ดจริงพี่!.. ไอ้เราก็ไม่เคยระแวงระวัง ถ้ารู้ว่าเป็นยามนี่ตูหลบนานแล้ว เจ๊แสบมาก!
น้องยุลากเราไปห้องสมุดครุด้วย เรารออยู่ข้างนอก นั่งโทรศัพท์ไปหาคนของบริษัทเพื่อตกลงใจเข้าทำงาน 1 เดือน และถามรายละเอียดได้ความว่า
1. ทำงานจันทร์ถึงศุกร์ 9 โมงเช้า ถึง 6 โมงเย็น แต่พนักงานส่วนมากจะ (ต้อง) กลับกัน 1 ทุ่ม
2. มีคอมพิวเตอร์กับหูฟังให้เท่านั้น ต้องหาซอฟต์แวร์รวมถึงอุปกรณ์เสริมที่จำเป็นไปเอง (ซอฟต์แวร์เถื่อน, ลำโพง, เครื่องดนตรี) แต่สามารถเบิกเงินได้
3. วันแรกอย่าลืมเอาหลักฐานการสมัครงานไปให้ด้วย เริ่มงานจันทร์นี้ (มะรืน) 9 โมงเช้าเลย
เก่งโทรมาหาก็เลยไปเดินสยามเป็นเพื่อนเก่ง ที่แรกที่เข้าไปคือศูนย์หนังสือจุฬาฯ พอได้ดูคู่มือคณิตศาสตร์ ม.ปลาย ทีไร ก็รู้สึกอยากเป็นครูขึ้นมาทุกที ตั้งเป้าไว้ว่าทำงานดนตรีครบ 1 เดือน ถ้าแย่ เขาไม่รับต่อก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าดีและเขาอยากให้ทำต่อ เราคงขอเป็นฟรีแลนซ์อยู่ดี.. จะไปเป็นครู ถ้ามองอนาคตนะ เป็นครูยังไงก็มีทางไปมากกว่าอ่ะ ถึงจะสตาร์ทเงินน้อยกว่าก็ต้องยอม
ระหว่างนั่งรอเพื่อนๆ ที่ห้องเก่ง เพื่อไปกินเหล้าคืนนี้ ก็นั่งเหม่อๆ คือเรื่องงาน คิดกังวลในฝีมือว่าจะทำงานนี้ไหวจริงหรือ และจะเอาไงกับชีวิตต่อจากช่วงนี้ดี.. ไม่นานนักบอยกับกล้าก็มา ที่ร้านเหล้าคุยกันหลายเรื่องเพราะไม่ได้เจอกันนาน คุยเรื่องเที่ยวระยองกับน้องๆ สี่สาวด้วยว่าจะเอายังไง.. คุยเรื่องงานสอนพิเศษกับชง ซึ่งตามมาสมทบ และปิดท้ายเรื่องเจ๊ชุดดำ.. นอกจากม้าและเก่งจะมีความเห็นที่ต่างกันไป และฟังดูมีเหตุผลแล้ว พี่กล้าก็มีอีกความเห็นนึงที่น่าฟังด้วย คือบอกว่าถ้าอยากเขียนร้องเรียนก็เขียนได้ แต่อย่าหวังมาก ว่าหัวหน้าจะลงมาจัดการให้ เพราะมันก็เป็นแค่เรื่องทะเลาะกันของเด็กคนนึงกับพนักงานคนนึงแค่นั้นเอง ไม่มีใครสนใจหรอกถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่โต.. ที่จริงเราไม่ควรลดตัวไปเล่นกับเจ๊มันก่อนต่างหาก ไม่งั้นเจ๊ก็จะได้ใจว่าสู้กับเราตัวตัวได้.. เออก็จริง!
กลับบ้านมานอนคิดแล้วว่า เรายุติเรื่องนี้แค่นี้ดีกว่า ก่อนจะวุ่นวายไปกว่านี้ อย่าไปเปลืองสมองกับคนไร้สาระแบบนั้นเลย แค่นี้เรื่องเล็กก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาแล้วนะ ถามว่าใครเริ่มก่อนก็เรานั่นแหละ ไปทำหน้าไม่พอใจในวันแรกน่ะ..
นวย