27/9/46 .. เจ๊ชุดดำ ภาคสามตอบ: 2, อ่าน: 993

เจ๊ชุดดำยังไม่ตาย !!

ความเดิมจากสองตอนที่ผ่านมา
ผมเล่าว่ามีเจ๊คนหนึ่งที่ฟู้ดเซ็นเตอร์ ชั้น 3 สยิมเซ็นเตอร์ ตรงข้ามลิโป้
ดูท่าทางเป็นหัวหน้าพนักงานหรือไรไม่ทราบ
คอยเดินผ่าน ทำเสียงจานชามเก้าอี้ดัง และพูดแดกดันผมสามครั้งสามครา
ผมก็แค่ใช้สถานที่ที่นั่นในการสอนพิเศษ ก็เหมือนคนอื่นเขาทั่วไป
ทำไมต้องโดนทำแบบนี้คนเดียว มันหงุดหงิดหัวใจไม่น้อย
ผมตั้งใจในตอนที่หนึ่งว่าจะโทรร้องเรียน.. แล้วก็จบการเล่าไปเพียงเท่านั้น..

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจไม่โทรร้องเรียน คิดว่าทำไปก็ไม่ยุติธรรมกับเจ๊
แถมถ้าโชคไม่ดีแล้ว มันอาจจะเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์ก็ได้..
ตอนที่สองผมเจอเหตุการณ์ระทึกใจแบบซึ่งๆ หน้า
เจ๊คงนึกว่าผมบ่นเรื่องทีวีเสียงดัง จึงเข้ามาประกาศชัยชนะด้วยการขับไล่
(ต่อหน้าน้องๆ ที่มาเรียน) ว่ามาใช้ที่เขาหากินแล้วยังมีปัญหา จะเอายามมาไล่ !!
เจ็บใจที่เถียงไม่ทัน ก็เลยคิดว่ายังไงต้องสอนต่อไป
เพื่อให้เจ๊รู้ว่า ตูยังทนได้ ตูยังจะไม่ไปไหน และไม่เคยมีปัญหาด้วย
มีแต่เจ๊แหละที่มีปัญหากับผมเสียเหลือเกิน..

ใช่ครับ
หลังจากนั้นผมสอนที่นั่นต่อ จนบัดนี้ก็หนึ่งเดือนผ่านมา
ผมคิดเสียว่า ถ้ามีปัญหาก็จงไปที่อื่น นั้นเป็นการอนุญาตของเจ๊
หรืออีกนัยหนึ่งแปลว่า ถ้าไม่มีปัญหาก็อยู่ที่นี่ต่อได้.. น่ะแหละ
ก็เลยอยู่ต่อ.. มีเก่งอยู่สอนเป็นเพื่อนอีกคน..
หวังว่าเดือนที่ผ่านมา ซึ่งเป็นเดือนที่สี่ และเดือนสุดท้ายของการสอน
จะใช้ชีวิตสอนแบบราบรื่นจนวันสุดท้ายของเทอม..
และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายครับ เดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงผมต้องออกไปสอน

แต่ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็เกิดเรื่องใหญ่ๆ สองครั้งด้วยกัน
ครั้งแรกเมื่อหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาแล้ว
หลังจากเจ๊เข้ามาประกาศชัยชนะ เจ๊ก็ต้องเครียดเมื่อพบว่า
ผมยังไม่ยอมหนีหายไปไหน ยังมาสอนที่เดิมเวลาเดิมแทบทุกวัน
เจ๊ก็คอยชะเง้อมองๆ อยู่เช่นเคย และผมก็ทำไม่เห็น.. จนวันหนึ่ง..

ผม : ฮัลโหล เฮ้ย.. คุณอยู่ไหนอ่ะ
เก่ง : อ่อ นั่งอยู่อีกฝั่งนึง จะได้ไม่ต้องเจอเสียงดัง
ผม : เฮ่ย !! แต่ฝั่งนั้นมันห้องทำงานเจ๊เลยนะ..

ว่าแล้วผมก็รีบเดินไปหาเก่งทันที
หลังจากบอกเก่งและน้องๆ ว่าแถวนั้นมันอันตราย ยังไม่ทันขาดคำ
เจ๊ก็เดินผ่านหลังผม ตรงเข้าห้องไปทันที
แต่ไม่วายฝากวาจาด้วยเสียงอันดังมาก แว่วมาว่า
** เป็นผู้ชายอะไรวะมาทำงานสบาย นั่งเขียนหนังสือ
ไปหาอย่างอื่นทำไป.. **
ไอ้ผมก็นึกว่า มันจะบ่นลูกน้องอะไรเสียงดังโวยวายแบบนี้ฟะ
ถ้าตูเป็นลูกน้องนี่ต้องลาออกแล้ว..
แต่สักพักน้องก็กระซิบบอกผมว่า
ตรงนั้นน่ะ มีพี่ กะพี่เก่ง เป็นผู้ชายแค่สองคนนะ
มีคนขายน้ำอีกหนึ่งคนแต่เป็นผู้หญิง
..อ้าว ว่าตูเรอะเนี่ย.. เวร.. เถียงไม่ทันอีกแล้ว.. ไม่รู้ตัวอ่ะ..

คราวนี้แทนที่จะตกใจ ผมกลับฮาก๊ากๆๆ ออกมาเลย
เฮ้ยนี่มันไม่มีอะไรจะด่าแล้วนี่หว่า
บอกเป็นผู้ชายอะไรมาสอนหนังสือ..
แน๊ะ ทำงานสบาย ใช้สมอง ไม่ใช่แรงงาน ดันมาหาว่าผิด
ก็ดูเจ๊ซิ.. ใช้แรงงาน ปีนบันได ซ่อมหลอดไฟ.. เฮ้อ..

น้องคนหนึ่งที่เรียนกะเก่งบอกว่า วันนั้นโดนเหมือนกัน
ตอนยืนซื้อน้ำอยู่ ดจ๊ก็เดินผ่านหลังไปแล้วพูดลอยๆ เข้าหู ว่า
เดี๋ยวนี้มันย้ายมานั่งที่ใหม่แล้วเหรอ (อะไรประมาณนี้)
คือเล่นเพื่อนเก่งเต็มๆ แต่ไปเล่นใส่น้องที่เรียน..
เรียกว่าตอนนี้เจ๊แกเล่นไม่ดูใครๆ แล้ว.. เล่นดะ..
มีคำหนึ่งที่น้องและแม่ผมพูดตรงกันหลังจากได้ฟังเรื่องราว
ก็คือ ผู้หญิงคนนี้เป็นโรคจิต..
... ถ้างั้นผมอโหสิ ก็แล้วกัน
ตามภาษิต อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา
แม้เจ๊จะชักกำเริบว่าพวกผมไม่มีปัญญาตอบโต้ก็เถอะ..

หลังจากเหตุการณ์ ผู้ชายอะไรสอนพิเศษ แล้วเจ๊ก็เงียบไป
แบบต่างคนต่างอยู่ จนผมนึกแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
หรือว่าเจ๊เตรียมแผนอะไรอยู่..
ภาวนาในใจว่า ขอสอนต่ออีกสองสัปดาห์จนจบโดยดีเถอะ
แล้วจะไม่มาเจอหน้าเจ๊อีกเลย..

แต่เรื่องใหญ่อีกเรื่องก็เกิดเมื่อวานนี้เองครับ
เมื่อวานซึ่งเป็นวันก่อนสุดท้ายของการสอนพิเศษเนี่ย..

เมื่อวานวันศุกร์ พอดีตอนเที่ยงคนเยอะ ผมก็นั่งสอนอยู่ตามเดิม
เจ๊ก็คงเคืองนิดๆ ได้จังหวะเก็บจานโต๊ะข้างๆ ระยะประชิดตัว
เจ๊ก็พูดข้ามหัวไปหาผู้ชายล่ำเตี้ยหัวเถิก ที่เป็นพนักงานคู่ขาอีกคนว่า
** ป๋า เอาน้ำมาสาดเลยป๋า เดี๋ยวมันก็ไป **
อุบ๊ะ พูดไปแล้วได้อะไรวะ ใครก็รู้ว่าไม่มีทางทำแบบนั้นได้อยู่แล้ว
รอบนี้ผมไม่สะดุ้งสะเทือน ก็คงสอนต่อไปเรื่อยๆ แกล้งไม่ได้ยิน..
การกระทำแบบนี้คงสร้างความหงุดหงิดในใจเจ๊ให้มากขึ้นไปอีก

ไม่กี่นาทีถัดมา เจ๊เดินเข้ามาอีกแล้ว
คราวนี้มาพูดกับผมตรงๆ ยืนค้ำหัวอยู่ข้างๆ โต๊ะเลย
เจ๊ : ไม่มีที่สอนแล้วเหรอคะ
ผม : (ตกใจ) ครับ
เจ๊ : รปภ. ขึ้นมามองๆ จะมาจับแล้วนะ (ชี้ให้ดูยามแก่ ในชุดซาฟารีกรมท่า)
มาสอนที่นี่น่ะ น้องได้ตังค์แต่พวกพี่ไม่ได้อะไรเลย
ผม : (อึ้ง เถียงไม่ทัน โดนเรียกร้องเงิน แถมกลัวคำขู่ด้วย)
งั้นขอสอนพรุ่งนี้อีกวันเดียว แล้วไม่มาแล้วได้มั้ยครับ
(ถ้าอนุญาตก็เข้าทางตูสิ ก็เหลือสอนอีกสองวันเองนี่ ฮ่าๆๆ)
เจ๊ : ไม่ได้หรอก มีอะไรก็ขอ รปภ. เอาเองละกัน
(ถ้าอนุญาตก็เข้าทางมึงสิ ฮ่าๆๆ)
น้องที่เรียน : แต่ก็กินข้าวที่นี่นะ
เจ๊ : ของน้องน่ะไม่เป็นไร แต่คนนี้นี่สอนจนเป็นอาชีพเลย แบบนี้ไม่ได้
มาหากินแบบนี้ก็ต้องจ่ายค่าเช่าที่ด้วย
ผม : (เริ่มตั้งสติได้) งั้นก็คิดเป็นเปอร์เซ็นต์จากค่าสอนไปเลยละกันครับ
เจ๊ : (ตกใจบ้าง ที่เราเกิดไม่กลัว แถมยอมจ่ายเงิน) แบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ
ต้องคิดค่าเช่าเป็นรายวันไปเลย.. แพงนะ
ผม : (แน๊ะ มีขู่ว่าแพงอีก ถ้าหาว่าตูไม่มีปัญญาจ่าย หาว่ารายได้น้อยนิดขนาดนั้น
แล้วยังจะมาเรียกร้องเอาเงินจากตูหาอะไรอีกฟระ.. น้องได้พี่ไม่ได้เนี่ย)
ต้องหักจากรายได้จริงๆ สิถึงจะถูก (ถ้าหาว่ามาใช้ที่คนอื่นหารายได้อ่ะ)
เจ๊ : ไม่รู้ มีอะไรก็คุยกับ รปภ. เอาละกัน

แล้วเจ๊ก็จากไป
ครางนี้เดินไปคุยกับยามและตำรวจนอกเครื่องแบบ
(ที่นั่นมีตำรวจนอกเครื่องแบบสองคน ที่ใครมองก็รู้ว่าเป็นตำรวจ อยู่ด้วย
แล้วมันจะนอกเครื่องแบบทำอะไรหว่า.. ผมมองยังรู้เลย อย่าว่าแต่พวกผู้ร้าย)
ไม่รู้ว่าแกล้งทำเป็นคุยขู่ผม หรือคุยเรื่องผมจริงๆ
แต่ขอโทษ ตรงนั้นก็มีพี่แว่นคนหนึ่งที่มาสอนประจำเหมือนกัน
ทำไมพี่แว่นนั่นไม่โดนอะไรบ้างเลย.. แบบนี้ยุติธรรมจังครับ..

คุณว่าเจ๊แกโรคจิตไหมเนี่ย.. เดี๋ยวก็แดกดันเดี๋ยวก็ทำเป็นคุยดี
พอตกเย็น ผมและเก่งก็เลยหลบภัยไปสอนที่อื่นชั่วคราว
วันนี้เดี๋ยวผมต้องออกจากย้านไปสอน เป็นรอบสุดท้ายแล้ว
เก่งนี่สิยังต้องสอนช่วงปิดเทอมอีกมาก จันทร์ถึงศุกร์เลย
แล้วเก่งจะยังไปสอนที่เดิมได้อีกหรือไม่
และหลังจากสอนจบแล้ว ผมจะใช้แผนการอะไรแก้แค้นเจ๊ชุดดำดี..
แบบนี้ต้องมีต่อตอนที่สี่ (ตอนจบ) ครับ.. ต้องติดตาม..

อย่าลืมนะครับว่านี่เป็นแค่เรื่องเล่าเพื่อความบันเทิง :]