สมศรีเพิ่งย้ายเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนนี้ได้ไม่นาน..
ก็เพราะความที่พ่อเป็นตำรวจชั้นผู้น้อย ที่ต้องย้ายที่ทางสังกัดบ่อยๆ สมศรีก็เลยได้ไปอยู่จังหวัดนั้นทีจังหวัดนี้ที และเดือนที่แล้วสมศรีก็ต้องติดสอยห้อยตามพ่อมาอยู่ที่ตำบลมะละบึ๋ยแห่งนี้ แล้วโรงเรียนประจำตำบลก็มีแค่โรงเรียนเดียว ถึงโรงเรียนนี้จะดูบรรยากาศไม่น่าพิศมัยเท่าไรก็เถอะ ทำไงได้ล่ะ สมศรีไม่มีทางเลือกนี่..
สมศรีรู้ตัวว่าเป็นเด็กใหม่ของที่นี่ ก็ต้องทำตัวน่ารักไว้มากๆ ไม่ให้คนที่อยู่ก่อนเขาเหม็นหน้าเอา เวลาใครมีอะไรไหว้วานสมศรีก็จะพยายามช่วยเหลือเต็มที่เสมอ และสมศรีก็พบว่าการทำตัวให้เป็นที่รักของทุกๆ คนนั้นไม่ยากเย็นอะไรสักนิด แน่นอน ครูที่นี่ทุกคนรักสมศรี เพราะสมศรีอ่อนน้อมถ่อมตน พูดจาไพเราะอยู่ตลอด แล้วก็ทำตัวเรียบร้อยด้วย แต่ว่ามีครูอยู่คนหนึ่งที่ไม่รู้มาจงเกลียดจงชังอะไรสมศรีนักหนา และเหมือนโชคชะตาเล่นตลก เพราะเธอก็ชื่อครูสมศรีเหมือนกัน..
เรื่องของเรื่องมันจะเกิดจากอะไรสมศรีก็ยังไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็สังเกตเห็นได้ชัดๆ ว่าครูสมศรีคอยจ้องทำสายตาแปลกๆ ใส่สมศรีตลอดเวลา ดูแล้วไม่สู้จะดีนัก ตั้งแต่เช้าตรู่เคารพธงชาติจนเย็นเลิกเรียนโน่นเลย ครูสมศรีจะคอยหาโอกาสเข้ามาพูดแดกดันสมศรีอยู่ตลอดเวลา จนสมศรีพอจะเดาได้ว่าถ้าสมศรีทำอะไรผิดขึ้นมาสักนิดล่ะก็ คงเป็นเรื่องใหญ่โตแน่ๆ.. ผมคงไม่สามารถจะเล่าเรื่องครูสมศรีที่สมศรีประสบมาได้หมด แต่อยากให้เข้าใจความรู้สึกที่สมศรีใช้ชีวิตได้อย่างไม่มีความสุข เหมือนมีใครจ้องจะทำร้ายสมศรีอยู่ตลอด สมศรีรู้สึกว่าเหมือนถูกครูสมศรีจ้องอยู่ในความมืด และคอยจะทำให้สุขภาพจิตสมศรีย่ำแย่เข้าไปทุกวันๆ..
ฉะนั้นเมื่อไรที่ต้องเดินเฉียดใกล้ครูสมศรี สมศรีก็จะพยายามเลี่ยงไปทางอื่น สมศรีเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสมศรีต้องทำแบบนั้น แทนที่จะเข้าไปปรับความเข้าใจกับครูสมศรีให้รู้เรื่องไป ครูสมศรีอาจจะเข้าใจอะไรสมศรีผิดอยู่ก็ได้.. และเมื่อวานนี้เองสมศรีตัดสินใจเข้าไปพบคุณครูใหญ่เพื่อปรึกษา เพราะสมศรีไม่ค่อยสบายใจนักเมื่อมาโรงเรียน แล้วก็ต้องตกใจมากๆ ที่ได้เห็นป้ายชื่อหน้าห้องครูใหญ่เขียนไว้ว่า ครูสมศรี มณีมะละบึ๋ย.. ทำไมไม่มีใครบอกสมศรีมาก่อนเลย ว่าครูสมศรีเป็นครูใหญ่ด้วย แล้วนี่สมศรีจะไปพึ่งใครได้อีก..
เอาล่ะ ตอนนี้สมศรีตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้สมศรีจะไปยื่นใบลาออกกับครูสมศรี..
สมศรีบอกกับตัวเองว่า ไปทำอย่างอื่นก็ได้
เพราะที่จริงสมศรีก็ไม่ได้รักการเป็นครูเท่าไหร่หรอก..
นวย