21/5/46 .. สุดท้ายก็เปลืองเวลาไปเท่านั้นตอบ: 5, อ่าน: 1507

ยี่สิบวันที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตทุกวันแบบเดียวกัน
เริ่มจากตื่นนอนขึ้นมาเก้าโมงสิบโมง ก็ลุกขึ้นมานั่ง ตั้งสติ
กลางคืนนอนดึกอีกแล้วสิ.. นั่งเล่นเน็ตไปเรื่อยเปื่อยก็งี้แหละ
ตื่นมาเปิดเพลงฟังบ้าง เล่นกีตาร์เองบ้าง บางวันปวดหัว หูอื้อก็ไม่ฟังอะไร
สักพักก็คิดเรื่องทำงานต่อ จะหางานประจำอะไรทำดีหนอ
บางวันคิดอยากทำอาชีพครู เปิดหนังสือพิมพ์เจอประกาศรับสมัคร
เป็นครูประถม สืบมาได้เงินเดือนแค่หกพันสาม โอ้โหประเทศไทย
..แล้วยังงี้ คนเป็นครูถ้าต้องเช่าหอพักเดือนละสามสี่พัน จะเอาอะไรกินข้าว
ทำไมประเทศเราไม่เคยคิดจะสนับสนุนการศึกษาให้มันจริงจังกว่านี้ (วะ)

บางวันนึกจะเปิดแผงขายเทปและซีดีเพลงซักหน่อย
สืบๆ ราคาทุนและราคาขายมา ก็น่าจะอยู่ได้ถ้าไม่ต้องเสียค่าเช่าแพงนัก
วันหนึ่งเปิดประตูออกไปเดินอยู่มาบุญครอง มองๆ แผงที่ชั้น 1 ไว้
เป็นที่ที่ผมคิดว่า ทำเลตรงนี้น่าจะขายได้พอสมควร และยังไม่เห็นมีใครทำ
ถามประชาสัมพันธ์ เอ่อพอจะทราบราคาค่าเช่าบูธขายของไหมครับ
ประชาสัมพันธ์เอามือและเมคอัพออกจากใบหน้า ก่อนจะตอบว่าไม่ทราบค่ะ
และหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่มีเบอร์โทรศัพท์ฝ่ายขายของห้างฯ มาให้
ประชาสัมพันธ์ที่นี่คือศูนย์รวมเบอร์โทรศัพท์ และเป็นยามเฝ้าสะพานลอยค่ะ
นี่สี่ห้าวันแล้วยังไม่ได้โทรไปถามราคาเลย กำลังสลดใจกับเงินเดือนครูอยู่
พยายามนึกต่อ ว่าถ้าเป็นครูมัธยมจะได้สักเท่าไหร่.. แต่ก็ไม่น่าจะต่างกันนัก

เพื่อนหลายคนเริ่มได้งานบริษัททำกันแล้ว เงินเดือนก็คงหมื่นหกขึ้นไป
เขาบอกมาว่า บริษัทเอเอ็มดี ที่ทำชิพน่ะยังรับสมัครอยู่นะ
มีเพื่อนในภาครุ่นเดียวกัน เข้าไปทำแล้วอย่างน้อยสี่คน
ก็ว่าจะโทร.ไปถามสักหน่อยว่าเป็นงานอะไร และค่าตอบแทนเท่าไหน
คืนหนึ่งเพื่อนตอบคำถามมาทางเน็ต ว่าเงินเดือนตอนนี้สองหมื่นสอง
ผมหมดกำลังใจในการจะทำสิ่งที่อยากทำซะแล้ว ผมคงต้องทนทำงานออฟฟิศ
สาเหตุก็เพราะผลตอบแทนมันมากกว่า และถ้าไม่ทำก็คงอยู่ไม่ได้..
สักวันหนึ่งในอีกไม่นานนี้พ่อกับแม่ก็คงจะเลิกทำงาน
แล้วรายได้ก็ต้องมาจากผมและน้อง แล้วผมจะมามัวนั่งขายเทป
หรือเป็นครูเงินเดือนหกพันกว่า คงไม่ไหว..
เข้าใจแล้วว่าเรียนยากๆ ก็ต้องทำงานยากๆ
เรียนในทางที่ไม่อยากเรียน ก็ต้องทำงานที่ไม่อยากทำ

คิดไปปวดหัวเปล่าๆ ตอนนี้ยังไม่ได้รับปริญญาก็หางานเบาๆ ทำไปก่อน
ผมสอนพิเศษวิชาคณิตศาสตร์อยู่ และมีน้องๆ มาเรียนกันบ้างแล้ว
สอนแบบตัวต่อตัว เงินที่รับมาก็พอไหว พอเอาไปใช้ซื้อของที่ต้องการได้
แต่ถ้าจะให้ยึดเป็นอาชีพหลักคงไม่ไหว น้อยกว่าเงินเดือนครูอีก
ถ้าจะทำก็ต้องไปสมัครตามสถานที่กวดวิชา หรือไม่ก็เปิดเองให้รู้แล้วรู้รอด
แม่บอกว่า ถ้าจะเปิดก็จะให้ตังค์ ตังค์พอมีอยู่บ้าง เอาไปลงทุนก็ได้
เพื่อนที่จะเอาด้วยกันมันก็มีอยู่ แต่ไม่มีใครรู้เรื่องการศึกษาความเป็นไปได้
แล้วเราจะเริ่มกันยังไงดี..

ที่ลาพักร้อนจากการเขียนไดอะรี่ลงเว็บไป ก็เพราะงานนี้นั่นแหละ
คาดว่าตัวเองจะเขียนหนังสือสอนเลข ม.ปลาย ได้สำเร็จ
ตั้งใจจะทำมาก แต่พอเริ่มเข้าจริง เขียนได้ห้าหน้าก็ไม่ไหวแล้ว
กว่าจะเสร็จคงอีกหลายปี เพราะผมเขียนละเอียดเกินไป
แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ต้องการ หนังสือสอนเลขที่อธิบายพื้นฐานให้เข้าใจง่ายๆ
ใช้ภาษาพูด อ่านแล้วรู้เรื่องไม่ต้องเสียเวลาขมวดคิ้วนั่งแปลความหมาย
ผมมานึกได้ว่า ทำงานหลายอย่างพร้อมกันไม่เห็นจะเหนื่อยตรงไหน
ก็เลยกลับมาเขียนไดอะรี่ลงเว็บอีกครั้งหนึ่ง
แต่ที่จริงโครงการเขียนหนังสือสอนเลขเพื่อเอาไปพิมพ์ขายนั้น ก็พับไปแล้ว..
ต้องดูก่อนว่าอนาคตเป็นยังไง อาจจะขุดขึ้นมาเขียนใหม่และอาจจะดีก็ได้
นั่งมองชีทเลขที่เขียนไว้สอนพิเศษ รวมสามปี หนาถึงสองร้อยกว่าหน้า
เป็นลายมือตัวเองล้วนๆ ... เห็นแล้วก็รู้สึกแย่ที่วันนี้พลังของตัวเองลดลง
ต้องใช้ของเก่าหากินอีกแล้ว.. ??

นอกจากตื่นมานั่งคิดเรื่องทำงาน และเรื่องอนาคตแล้ว
พอบ่ายๆ ผมก็ต้องโดนเพื่อนลากออกจากบ้านไปเดินสยามฯ ด้วยกัน
คือเพื่อนกำลังจีบเด็ก ม. ปลายอยู่ แล้วมันก็เขินถ้าจะไปคนเดียว
เดินตามเด็กเป็นกลุ่มๆ ดูแล้วน่าเกลียด ผมก็เห็นด้วย
แต่ว่าเพิ่มเป็นสองคน เดินตามเด็กเป็นกลุ่มก็ยังน่าเกลียดนะ
ไม่รู้ทำไมมันไม่ทำอะไรลงไปเสียที เดินตามอย่างนี้ไม่ไหวแน่
เรียกผมออกไปวันเว้นวัน ช่วงนี้ออกทุกวันด้วยซ้ำ..

ค่ำๆ ผมก็กลับมานั่งเล่นเน็ต เจอผู้คนที่รู้จักก็แลกเปลี่ยนคำพูดกัน
คุยกันผ่านแป้นพิมพ์บ้าง สนุกบ้างเครียดบ้างคละๆ กันไป
เพลินหน่อยก็อยู่จนดึกดื่น ถ้าเบื่อมากก็นั่งดูทีวีไปกับน้อง
รายการมิวสิควีดิโอแกรมมี่และอาร์เอส ก็ยังคงอยู่เป็นเพื่อนคนนอนดึก
ดูไปจนง่วงแล้วก็เข้านอน ส่วนมากจะเป็นตีหนึ่งตีสอง
ตื่นนอนขึ้นมาอีกวันก็เก้าโมงสิบโมง ลุกขึ้นมานั่ง ตั้งสติ
กลางคืนนอนดึกอีกแล้วสิ.. นั่งเล่นเน็ตไปเรื่อยเปื่อยก็งี้แหละ

ตื่นมาเปิดเพลงฟังบ้าง เล่นกีตาร์เองบ้าง
บางวันปวดหัว หูอื้อ ก็ไม่ฟังอะไร..