ผมขอให้น้องสองคนคิดคำอะไรก็ได้คนละ 10 คำ
เพื่อเอามาเป็นวัตถุดิบ คำบังคับ ในการเขียนเรื่องสั๊นสั้น..
และคำบังคับเหล่านั้นได้แก่
น้องกิ๊ฟ : โต๊ะ เก้าอี้ ทะเล เครื่องบิน คอม
ภูเขา นํ้าตก ชุดว่ายนํ้า นรก ถํ้า
น้องโอ๊ต : รัก หนุกหนาน ฝัน เรื่องจริง ถูกต้องคร๊าบ
ไม่ค่อยสบายใจ คิดถึง โรคจิต รังเกียจ โหดร้าย
ลองดูว่าผมจะแต่งได้สำเร็จไหม.. :]
ผมเดินตามหลังเธอเข้าไปในห้องนอน
เธอคว้า
เก้าอี้มานั่ง หันหน้ามาทางผมซึ่งกำลังยืนอยู่หน้า
คอมพิวเตอร์
เธอมองนิ่ง ไม่พูดอะไร.. ผมหันซ้ายขวาทำตัวไม่ถูก
เธอ :
รังเกียจอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมไม่นั่ง
ผม : เปล่าครับ เพียงแต่..
ไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อยที่เข้ามาอย่างนี้
ผมตอบไปแบบนั้น แต่
เรื่องจริงในใจผมกำลังงุ่นง่าน เก็บกิริยาอย่างลำบาก
เธอ : รู้นะคิดอะไรอยู่ (ยิ้ม) ทำไมนะผู้ชาย
คิดถึงแต่เรื่องบนเตียงบนเตียง
ผม : ก็แล้วมันทำกันบน
โต๊ะถนัดมั้ยล่ะ
นั่งลงบนเตียงพลางอมยิ้มออกมากับความคิดทะเล้นของตัวเอง
เธอ : บ้า..
โรคจิต..
หลังจากสิ้นเสียงอุทานของเธอ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ นิ่ง.. นาน..
ได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินทีละวินาทีแผ่วๆ
ยิ่งนานเราสองคนยิ่งกระสับกระส่าย.. เราหนอ ไม่น่าพูดตัดบทแบบนั้นเลย
ผมเริ่มหาเรื่องอื่นชวนคุยต่อ นอกหน้าต่างเห็น
เครื่องบินโฉบผ่านไปอย่างช้าๆ
ผม : คุณชอบเที่ยว
ทะเลหรือ
ภูเขามากกว่ากัน
เธอ : อืม.. ภูเขามั้งเพราะว่าได้เล่น
น้ำตกด้วย แล้วก็ยังได้เดิน
ถ้ำอีก.. ทะเลน่าเบื่อออก
แม้เธอเลือกภูเขา แต่ผมนึกภาพเธอใน
ชุดว่ายน้ำริมทะเล โอ้ เซ็กซี่เหลือเกิน..
ผมเก็บอาการแทบไม่อยู่ ใจสั่งให้รุกเข้าเรื่องอีกแล้ว
ผม : แปลกดีนะ เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่แบบนี้ลำพัง เหมือน
ฝันเลย
เธอ : อาจจะเป็นฝันที่
โหดร้ายก็ได้นะ (หัวเราะแบบมีนัย)
ผม : ฮ่ะๆๆ ไม่หรอก.. น่าจะเป็นฝันที่
หนุกหนานมากกว่ามั้ง
เธอ : อย่าบอกนะว่าคุณกำลังต้องการ..
ผม :
ถูกต้องคร๊าบ.. แล้วคุณล่ะ.. (ยิ้มแบบมีนัย)
เธอ : (หัวเราะ) งั้นก็มาสิ.. แต่.. เบาๆ นะ.. (หัวเราะ)
ผมค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ในขณะที่เธอก็ทำเช่นกัน
ผมรำพึงในใจ.. อ้า.. สวรรค์โปรด.. ตัวเราชิดกันห่างเพียงระยะลมหายใจ
กระซิบเบาๆ ขณะเธอกำลังถอดกระโปรงช้าๆ.. ผม
รักคุณนะ
สายตาผมเหลือบเห็นอะไรแว้บๆ.. เฮ้ย..
นรก.. ผมเผลออุทาน
ผม : เฮ้ย นี่คุณเป็น.. ผู้ชาย..
เธอ : (หัวเราะ) ถูกต้องคร๊าบ..
นวย