จะไม่ให้เคืองท่านประธานได้ไงครับ
มันบอกว่างานวันนี้มีเพียงครึ่งวัน
ผมก็เข้าใจว่าเลิกเที่ยง..
แต่ว่าเอาเข้าจริง 11 โมงรีบมาบอกให้เลิก
แทบจะแจก CD ที่อดหลับอดนอนทำ ไม่ทัน
ไอ้แผนของผมว่าจะเล่นเกม ตอบคำถามชิงรางวัล
และเฉลยโจทย์คำถามที่ให้ไปในใบสมัคร เพื่อทบทวนสิ่งที่ได้จากค่าย
ก็เลยไม่ต้องมีกัน
เอ้า จบก็จบ.. ช่างมึง
.. คิดดูสิคุณเอ๋ย
แม้แต่จบงานแล้ว ผมยังไม่ได้รับกำหนดการที่เฝ้าขอทุกวันเลย
และไอ้ท่านประธานก็ยังคงเป็นสากกระเบืออยู่ทุกวัน
ไม่เคยคิดถึงความต่อเนื่อง ความประทับใจเลย
บทจะจบก็จบ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
คืนสุดท้ายแทนที่จะซึ้ง อำลากัน กลายเป็นจบแบบไล่น้องขึ้นนอน
วันนี้ปิดงานจริงๆ ก็ไม่มีการพูดอำลาน้อง
ไม่มีการพูดขอบคุณน้องปี2 ปี3 และเพื่อนๆ ที่ลงทุนลงแรงมาช่วย
มันเป็นอะไรของมัน.. ทำงานแบบหุ่นนต์ ไร้ประสิทธิภาพสิ้นดี
ผมจะพูดแทน เพราะผมซึ้งน้ำใจคนเหล่านี้ อดหลับอดนอนกัน
แต่มันก็ไล่ผมให้รีบจบอยู่ได้
เออ.. จบ.. จบง่ายๆ แบบนี้แหละ.. จบ !!
แล้วผมก็เดินกลับบ้าน เหมือนวันธรรมดาๆ ในชีวิตวันหนึ่ง
แน่นอน ไม่มีการเลี้ยงฉลอง หรือขอบคุณสต๊าฟ..
ทั้งหมดเป็นบรรยากาศ e-camp ปีนี้
ห่วยแตกสิ้นดี..
นวย