โดย หนุ่ม TMB.
จาก MYR เล่ม 5 - 8 (มกราคม 2541) หน้า 84 - 86
บังเอิญไปเจอเรื่องราวเก่าๆ ที่ผมเคยเขียนไว้
ลงในนิตยสารที่ทำเล่นกับเพื่อนๆ เมื่อ 5 ปีก่อน
อ่านแล้วสนุกดี รู้สึกว่าไอ้หนุ่มคนนี้ความคิดมันไม่เลว
เสียดายที่ตอนนี้แทบไม่ได้ใช้สมองสำหรับงานเขียนแบบนั้นอีก
ตอนนี้เป็นโอกาสอันดีที่จะเอามาแบ่งกันอ่าน
อ่านแล้วไม่ต้องคิดมากนะครับ ..
ไอ้อาชีพให้บริการถ่ายเอกสารอย่างผม ก็นับเป็นอาชีพสบาย ๆ อีกอาชีพหนึ่ง
แค่นั่ง ๆ ยืน ๆ กด ๆ ไม่กี่ทีก็ได้เงินเข้ากระเป๋าแล้ว
แถมกำไรก็งามซะด้วย รับมาต้นทุนแผ่นละไม่ถึง 10 สต.
แต่ผมคิดค่าบริการหน้าละบาท ได้มาเหนาะ ๆ 10 เท่าตัว...
ยิ่งช่วงก่อนการสอบแล้วล่ะก็ ไอ้พวกนักเรียนลูกคนรวยทั้งหลาย
ที่มันขี้เกียจ ๆ หน่อย ก็จะวิ่งมาถ่ายเอกสารพวกสมุดจด
หรือชีทต่าง ๆของเพื่อนมันไว้เอาไปท่องกันยกใหญ่
แต่คุณเชื่อมั้ยว่าพวกมันน่ะอ่านได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำไป
ทั้งชีทเลข ชีทข่าวสมุดโน้ตวิชาต่าง ๆ จิปาถะ จะจ่ายแพงเท่าไหร่ก็ไม่หวั่น
เอาเงินมาประเคนให้ผมชัด ๆ... ไอ้พวกโง่เอ๊ย..อิอิ..
แล้วอีกอย่างที่ผมได้ประสบมาทุกวันก็คือได้ฟังพวกนักเรียนมันคุยกัน
โดยไม่ได้สนใจคนอื่น(อย่างผม)นี่เลย ก็กลับเป็นผลดีสำหรับผมด้วยนะ
ที่ได้มีเรื่องมัน ๆ มาลงในนิตยสารที่คุณอ่านอยู่นี่แหละ
... นั่นไงมากันแล้ว สองสาวคู่แรกของเช้านี้...
7 โมง 15 นาที...
"เอ่อ เอาหน้านี้ถึงหน้านี้สองชุด"
หล่อนสั่งผมแล้วเริ่มหันไปคุยกับเพื่อน
"นี่..แล้วจิ๊บว่ายังไงล่ะ เรื่องที่ไอ้หนึ่งดันไปจีบอีปุ้มห้องนั้นน่ะ"
"โอ้ย...จะไปว่าอะไร ยังไม่รู้อีกเหรอว่า
ไอ้จิ๊บมันไม่ได้ชอบไอ้หนึ่งจริง ๆ หรอก
มันแค่หวังจะไถตังค์ไอ้หนึ่งเท่านั้นแหละ
ตอนนี้มันได้จนพอใจแล้วก็เลิกกันไป"
"เฮ้ย จริง ๆ เหรอ...แหมทำไมไอ้จิ๊บมันฉลาดอย่างงี้วะเนี่ย
เห็นทีชั้นต้องไปจับไว้ซักคนมั่งแล้วหละ"
"เออก็ดี แต่ระวังตัวหน่อยนะ อย่าให้มันงาบได้ล่ะ.."
"เอ่อ..เสร็จแล้วครับ"
ผมทนฟังไม่ไหว ไอ้เรื่องใจแตกพรรค์นี้
เฮ้อ..ก็เงี้ยแหละพวกลูกคนรวย พ่อแม่เลี้ยงลูกด้วยเงินอย่างเดียว
มันเลยออกมาเป็นแบบ 2 สัตว์ ชายเหี้_หญิงแรดอย่างงี้ไง
โธ่ สังคมเรายุคนี้
7:18
"พี่ ๆ ขอชีทนี้ซีมา 5 ชุดฮะ"
คนนี้มากับเพื่อนอีก 2 คน คนนึงดูท่าทางจะเป็นนักเลงและอีกคนเป็นตุ๊ด
ผมไม่เข้าใจเลยว่าการมาถ่ายเอกสารนี่ทำไมจะต้องพาเพื่อนมาด้วยทุกคน
กลัวผมทำมิดีมิร้ายหรือไง?
แต่ก็ว่าไม่ได้ไม่งั้นจะให้ผมฟังใครคุยล่ะ?
"เฮ้ย เย็นนี้มึงเรียน 'ปุ๊ ปล่าววะ?"
"เปล่า กูเรียน'จารย์ด้วง แซทไทร์ฟิสิกส์ แต่วันนี้ขี้เกียจว่ะ โดดแม่-เลยดีก่า"
"เออดีนะ พ่อมึงให้ตังค์ไปสมัครเรียน แล้วมึงโดดทุกครั้งเลย"
"แล้วมึงจะทำไม เงินพ่อกูไม่ใช่เงินพ่อมึง"
"กวน ๆๆ...เดี๋ยวสวยแน่"
"นี่ ๆ อย่าทะเลาะกันเลย เย็นนี้ไปเดินสยามกับปิ่นละกัน โอ.เค.มั้ยจ๊ะสุดหล่อทั้งคู่"
ตุ๊ดแมนเริ่มออกโรงอย่างสมบทบาทตัวเองก่อนจะควงกันจากไป
ท่ามกลางความมึนของผม
เอ! เดี๋ยวนี้สังคมเรายอมรับไอ้พวกเบี่ยงเบนอย่างนี้แล้วเหรอ?
...เท่าที่ผมจำได้นี่มัน...
7:22
"เขียนอะไรอยู่คะพี่! ขอซีรอกซ์ด่วนเลยค่ะ นี่ของอาจารย์ต้องรีบใช้"
"ครับ ครับ ได้ทันทีเลยครับ"
"โธ่! พี่อั้นก็ ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนั้นเลยก็ได้"
"อ้าว นี่มันงานที่อาจารย์มอบหมายพี่มานี่ ต้องรีบทำหน่อยล่ะ"
"แล้วพี่ไม่เหนื่อยอะไรมั่งเหรอ ผมเห็นตั้งแต่พี่ได้เป็นประธานนักเรียนมานี่
พี่ไม่ได้พักเลยนะเนี่ย.. ผมล่ะเหนื่อยแทนจริง ๆ"
"แหม! น้องทศนี่ไม่ต้องมาพูดเอาใจพี่เลย อยากให้พี่ช่วยหาเสียงให้ปีหน้าใช่มั้ยล่ะ"
"รู้อีก....เฮ้อ!"
"ทำไมพี่จะไม่รู้ ที่พี่อยู่ต่อ ม.6 ก็เพราะอยากเป็นประธานนี่แหละ...
เอ่อ อย่าไปบอกใครนะน้อง พี่อายเค้า"
"งั้นพี่ช่วยผมหน่อยละกันนะครับ"
"จ้า... ช่วยอยู่แล้วไม่ต้องห่วง"
7:28
คราวนี้เป็นกลุ่มเด็กม.ต้นบ้าง
"เฮ้ยไอ้อ้น เมื่อวานการ์ตูนอะไรออกมั่งวะ"
"ไม่รู้ว่ะ ไม่ทันได้ดู ลองถามไอ้จี๊ดมันดูสิ
แต่เออใกล้สอบแล้วนะ มึงยังอ่านการ์ตูนอยู่อีกเหรอ"
"โธ่! ช่างมันซิวะ ไอ้เรื่องสอบ พอตกเดี๋ยวก็ซ่อมผ่านอยู่ดีแหละ
จะไปสนใจอะไรมาก
ถึงไม่อ่านการ์ตูนยังไง ๆ กูก็ตกอยู่ดีล่ะวะ"
"ก็ได้ช่างมึง แต่วันนี้เลิกเรียนแล้วใครจะไปเล่นเกมส์ที่หยาม ฯ กะกูมั่ง"
"เฮ้ยไปด้วยดิวะ ไปด้วย"
ทุกคนตอบเกือบจะพร้อมกัน
7:30
"ไพโรจน์ เมื่อคืนดูข่าวรึเปล่า ช่อง 7 ข่าวบันเทิงมีหนูเพรียว
วงหารสองซูเปอร์กร๊วกด้วยแหละ ... ติดตามอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"หา! โธ่เอ๊ย อดดูเลย... ทำไมไม่บอกก่อนวะ... รีบ ๆ เล่าเลย ๆๆ"
"ก็จำไม่ได้แล้วอ่ะ ได้ยินเสียงคนบรรยายไม่ถนัด
รู้แต่หนูเพรียวบอกว่าชอบกินส้มตำปูม้าชายหาดอะไรเนี่ยแหละ...
มันบังเอิญเปิดไปเจอพอดี"
"อี๋...โกงนี่หว่า ถือว่ามี TV ในห้องเหรอ"
"โอ้ย...ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย เชื่อเหอะ นาน ๆ ไปเดี๋ยวก็เบื่อแล้ว
ไม่แน่อาจจะถูกค่ายแกรมหมี้หลอกก็ได้ เค้าอยู่ ม.2 แล้วนะ
ให้มาแกล้งทำตัวเป็นเด็กคิขุอยู่อีก... สงสัยไม่งั้นขายไม่ออก"
"โห่...ไม่เบื่อหรอก
จะให้เบื่อนะมันก็ได้เพียงแต่ว่าจะไม่เบื่ออ่ะ..เฮอะ ๆๆ...งง!"
ว่าแล้วก็ทำท่าปากแสยะแบบสามเหลี่ยมคว่ำทีนึง
7:35
"เออ นี่นาย เมื่อวานไปแข่งภาษาไทยโอลิมปิกมาเป็นไงบ้างล่ะ"
"ก็เฉย ๆ ว่ะ"
"อ้าวไม่ตื่นเต้นอะไรเลยเรอะ เผื่อได้รางวัลอะไรขึ้นมา"
"โธ่เอ๊ย...จะไปอยากได้อะไรขนาดนั้นวะ
เราก็ไม่ได้อยากไปแข่งเขิ่งอะไรนั่นหรอก แต่ถูกอาจารย์บังคับ
เห็นว่าถ้าได้รางวัล แล้วจะถือว่าทำให้โรงเรียนได้หน้าได้ตา
ปีหน้าอาจารย์จะได้เลื่อนขั้นเป็นผู้ช่วย ผอ.
ไอ้เรามันก็แค่ตัวหุ่นของอาจารย์เท่านั้นแหละ"
"เออ จริงด้วยว่ะ มิน่า ทุก ๆ คนที่ได้รางวัลจะต้องถูกโชว์หน้าแถว
แล้วมอบโล่มอบเหรียญที่ได้มาให้กับโรงเรียนไปหมด"
"ก็ใช่น่ะซิ....เฮ้อ ไม่เข้าใจเลยว่ะว่าทำไมสังคมเรามันถึงต้อง
แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นด้วยการแข่งขันอย่างนี้วะ
ทุกคนต้องการเอาชนะเพียงเพื่อจะอยู่เหนือกว่าคนอื่น ๆ
แทนที่จะวัดกันด้วยผลงานอย่างสมัยก่อน"
"อ๊ะ...ก็แน่นอนล่ะ เดี๋ยวนี้พวกอภิสิทธิ์ชนมันมีเยอะ
คนใหญ่คนโตก็ใช้อำนาจคอนโทรลคนใต้บังคับบัญชา
ไอ้พวกคนใต้บังคับบัญชาก็มากดขี่พวกลูกน้องอีกต่อนึง
ใคร ๆ มันถึงอยากได้มีอำนาจกันไงล่ะ
อย่าลืมว่าบางทีน่ะ อำนาจก็ยิ่งใหญ่กว่าเงินนะเฟ่ย...
... ก็เลยมีพวกวัวลืมตีนมาเดินเชิดกันเกลื่อนทั่วบ้านทั่วเมือง..."
7:42
"พี่ พี่ครับ ฝากซีรอกซ์ด้วยครับ เอาแบบ 2 หน้า จะได้ไม่เปลืองกระดาษ"
"กี่ชุดครับ"
"เออ... เท่าไหร่ดี ซัก.. 12 ชุดละกัน... เที่ยงนี้มาเอานะครับ
จะได้เวลาเข้าแถวแล้ว"
ผมนึกออกแล้วว่า 3-4 คนนี้ทำไมถึงคุ้นหน้านัก
เพราะกระดาษที่ยื่นมาให้ผมปึกหนึ่งนั้นถูกเขียนไว้ที่หัวกระดาษว่า
"เม็น เยี่ย ไร"
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าบทความอันนี้ของผมสมควรจะบันทึกไว้ที่ไหน
"น้อง ๆ... พี่ขอลงเรื่องด้วยนะครับ"
"ได้เลยพี่ แต่ต้องลดค่าซีรอกซ์ครึ่งราคานะครับ"
นี่แหละครับ สาเหตุที่เรื่องนี้มาอยู่ในมือคุณได้
วันไหนถ้าคุณเดินผ่านมา ก็ทักผมได้นะครับ
ผมมีเรื่องมัน ๆ อย่างงี้มาแฉให้คุณ ๆ เหล่าสาวก MYR ฟังอีกเพียบเลย...
ตอนนี้ขอตัวไปบริการถ่ายเอกสารก่อนละครับ...
มันช่วงใกล้สอบ... เด็กมาต่อแถวยาวแล้ว...
"ชีทข่าว 3 ชุดฮะพี่... เออนี่ ไอ้แมว มึงรู้ป่าวว่าเมื่อวาน........."
...ผมเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจเช่นเคย...
--------------------------------------------
เกี่ยวกับเรื่องนี้ :
เป็นอีกเรื่องนึงที่ผมตั้งใจเขียน และก็แก้คำพูดอยู่หลายเที่ยว
มาอ่านวันนี้ก็เกิดชอบใจ นับเป็นเรื่องที่ผมชอบมากที่สุดในชีวิตก็ว่าได้
ตอนที่เขียนนั้นผมกำลังอยู่ ม.5
เริ่มมองความเป็นไปในสังคม ร.ร. ไม่ใช่เพื่อความสนุกอย่างเดียวแล้ว
ผมว่าเรื่องนี้เขียนประชดประชันคนรอบตัวได้ตรงและแรงมาก
ใครไม่รู้มาอ่านเข้าอาจจะมองสังคมไปในแง่ร้ายเลยก็ได้
ชักสงสัยว่าช่วงนั้นผมเป็นไอ้หนุ่มนักเขียนขี้ประชดหรือเปล่านะ..
นวย