ตอนบ่ายผมออกไปเรียนหนังสือตามปกติ
(ที่จริงเดี๋ยวนี้ คำว่าตามปกติของผม ต้องแปลว่าโดดเรียนต่างหาก :)
มีเวลา 15 นาทีที่ต้องไปให้ถึงคณะก่อนเริ่มลงมือสอบควิซ
รถเมล์ไม่มาเสียที จะทันไหม จะทันไหม.. ในใจคิดอยู่แค่นี้
เห็นรถยูโร II ป.อ. สาย 93 มา.. อ๊ะ ขึ้นรถแอร์ก็ได้วะวันนี้ เดี๋ยวไปสาย อดสอบ
รถเมล์วิ่งต่อแถวกันเข้ามาใกล้จนผมมองเห็นป้ายกระดาษหน้ารถ
มีตัวหนังสือพิมพ์ไว้ว่า คันนี้ขึ้นฟรี
ด้วยความรีบร้อน ผมก็กระโดดขึ้นไปโดยยังไม่ทันแปลกใจ
ถ้าเป็นวันอื่นคงยืนงงว่าทำไมขึ้นฟรีหว่า วันนี้วันอะไรหรือเปล่า
แต่กว่าจะได้แปลกใจ กระเป๋าสาวซึ่งยืนรอหน้าประตูก็ชิงร้องขึ้นก่อนว่า
เชิญค่ะๆ ยูบีซีบริการฟรีค่ะ เชิญค่ะ..
มองไปรอบตัว คนบนรถไม่เห็นมีท่าทีประหลาดใจเลย
หรือว่าเค้าขึ้นฟรีกันจนเป็นปกติอยู่แล้ว เอ๊ะยังไง
ผมไม่ได้ออกมาเรียนนานขนาดนี้เชียวหรือ ทำไมผมไม่รู้มาก่อน..
แต่พอผมนั่งไปสักพักถึงได้เข้าใจ
กระเป๋ารถเมล์คันนี้สบายจังเลย ไม่ต้องเดินเก็บเงิน
แค่ร้องอยู่หน้าประตูทุกป้ายเลย .. เชิญค่ะๆ ยูบีซีค่ะๆๆ.. เชิญค่ะๆๆ ยูบีซีๆๆ..
อ๋อ ถึงว่า ทำไมคนนั่งในรถถึงนิ่งจัง คงชินแล้ว..
ผมรีบร้อนลงจากรถ โดยลืมถามรายละเอียดว่า
รถบริการฟรีเนื่องในโอกาสอะไร แล้วมีกี่สายกี่คัน และกี่วัน
เรื่องเหล่านี้ยังคงเป็นปริศนาต่อไป
ตอนที่นั่งอยู่ในรถ ตกใจอยู่บ้างเมื่อเหลือบมองป้ายประกาศบนกระจก
กรุณาอย่าอุดหนุนบัตรโดยสารปลอม ราคา 6,000 บาท ที่มีผู้ผลิตมาขาย
บัตรจริงซึ้อได้ที่ ขสมก. ที่เดียวเท่านั้น
.. โอ้โห เดี๋ยวนี้ตั๋วเดือน มันยังทำปลอมกันอีก .. เป็นเอาหนักแฮะ..
ติดคุก 1 ถึง 10 ปี หรือปรับ 2 หมื่นถึง 2 แสนเชียวนะโว่ย
คนไทยหนอคนไทย
นวย