ติดไว้นานแล้วว่าจะเขียนเรื่องกินเหล้า (ซึ่งที่ถูกต้องเป็นดื่มเหล้า)
พอดีประจวบกันโอกาสที่กลับจากทริปกรุ๊ปนี่ล่ะครับ
กินเหล้าหนักติดกัน 2 คืน และก็นอนน้อยมากๆ
ทำให้ผมทบทวนว่า กินเหล้าทำไม กินแล้วเป็นยังไง ดีหรือไม่ดีแน่
วันนี้ผมเล่าเรื่องกินเหล้าแล้วกัน..
ผมดื่มเหล้าครั้งแรกตอนปี 1 ในงานรับน้องคณะ
ซึ่งก็คงเหมือนกับอีกหลายๆ คนในคณะ
มันเป็นประเพณีที่มีเหตุผลที่ดี ซึ่งผมยอมรับได้
และรู้สึกเสียดายที่ประเพณีนั้นต้องมายกเลิกไปแล้วในปัจจุบัน
เหตุผลที่ว่า คือ ดื่มให้รู้ว่าเมาเป็นอย่างไร
วันหลังจะได้ไม่ต้องกินถึงขั้นนี้อีก
เมาในงานยังมีพี่ๆ ดูแล พาไปนอน และเฝ้าถึงเช้าให้..
(ผมเองเคยอยู่ทั้งในฐานะน้องปี 1 ที่เมาอ้วก
และฐานะพี่ปี 2 ที่คอยเช็ดอ้วก และเฝ้าน้องๆ นอน ถึงเช้ามาแล้ว)
อาชีพวิศวกรเป้นอาชีพที่ต้องพบปะผู้คนทุกระดับ
ตั้งแต่ผู้บริหาร ลงมาจนถึงช่าง และกรรมกร
ถ้าเราไม่ดื่มเหล้าด้วย คนเหล่านี้จะไม่ยอมรับเราแบบสนิทใจ
และถ้าเราดื่มไม่เป็น คุมตัวเองไม่อยู่ เกิดอะไรขึ้นก็ตามคงไม่ดีแน่..
เพื่อนผมหลายคนที่ฝึกงานผ่านมา (โดยเฉพาะโยธา) เริ่มรู้ซึ้งถึงข้อนี้ดี
บางคนบอกว่าเหล้าเป็นน้ำเปลี่ยนนิสัย
ผมแย้งขาดใจว่าไม่ใช่ครับ
ไม่ใช่น้ำเปลี่ยนนิสัย แต่เป็นน้ำคลายเก็บกด ต่างหาก
หมายถึงว่าใครอยากเป็นอะไรจะได้แสดงออกอย่างเต็มๆ ก็ตอนเมานี่ล่ะ
ก็ไอ้สติที่คอยยับยั้งใจ มันหลุดกระเจิงหายไปแล้วนี่..
บางคนอยากเป็นผู้นำ พอเมาแล้วพูดจาเสียงดังโผงผาง โวยวายจนน่ารำคาญ
บางคนก็เมาแล้วหัวเราะฮากลิ้งทั้งที่กลางวันเก๊กหน้าแทบตาย ยิ้มได้แค่นิดๆ
บางคนเมาแล้วเล่าความฝันเป็นตุเป็นตะ อยากเป็นอย่างโน้นอย่างนี้
บางคนที่กำลังเศร้าอยู่ พอเมาแล้วระบายใหญ่เลย ทั้งเรื่องแฟน เรื่องพ่อแม่
น้องผมคนหนึ่งเมาแล้วน่ารักครับ เล่นมุขฮากระจายแบบไม่หยุดเลย..
ส่วนผมน่ะหรือ.. เมาแล้วร้องไห้ว่ะ.. จากนั้นก็หาวๆๆๆๆ และหลับไปตรงนั้น..
จะพูดจริงๆ ผมไม่ใช่คนที่ชอบกินเหล้า ผมกินเหล้าไม่บ่อยเลยด้วยซ้ำ
แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่เกลียดเหล้ามากมาย
ผมดื่มเฉพาะในงานที่จำเป็นเท่านั้น ดื่มเฉพาะในอารมณ์ที่รู้สึกว่าต้องดื่มแล้วล่ะ
และดื่มมากดื่มน้อยขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจตอนนั้นด้วย
ไม่มีใครบังคับให้ผมดื่มเหล้ามากๆ ได้เลย นอกจากตัวผมเอง.. : ]
อย่างเช่น เพื่อนอกหักฟูมฟาย ก็ต้องไปกินเหล้าเป็นเพื่อน ดื่มแค่แก้วสองแก้วพอ
งานเลี้ยงในกรุ๊ป หรือเลี้ยงโรงเรียน ก็ดื่มเรื่อยๆ คุยๆ ไปจนงานเลิก ไม่เร่งรีบ
ถ้าเป็นทริปกรุ๊ปอย่างที่ผ่านมานี้ ผมดื่มหนักจริงๆ ผมดื่มเพราะงานมันสนุกมาก
ได้ดื่มกับเพื่อนๆ กับน้องๆ แล้วมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ตั้งใจจะดื่มหนักแต่น้องๆ ที่ชงให้นี่มันมือหนักๆ กันทั้งนั้นเลย.. โธ่..
คำกล่าวของโกวเล้งที่ประมาณว่า
ข้าหาได้หลงใหลในรสชาติสุราไม่ หากแต่บรรยากาศการร่ำสุรานั้นต่างหาก
มันอาจจะเป็นจริงแฮะ
อันว่าสุราที่แปลว่าเหล้านั้นมันก็มีหลายยี่ห้อ
ก่อนซื้อก็เลือกดูดีๆ อย่าให้พลาดได้
แม้แต่เหล้าไทยราคาถูกด้วยกันเอง แต่ละเจ้าก็รสชาติต่างกันแล้ว
บางยี่ห้อนุ่มกว่า ในขณะที่บางยี่ห้อก็บาดคอกว่า
เหล้าสุดนิยมของคณะเราเห็นจะหนีไม่พ้น แสงโสม
สนนราคาเพียงประมาณขวดละ 150 กว่าบาท
เทียบกับแบล๊คเลเบิ้ล ขวดละ 800 กว่า หรือชีวาส หลักพันเศษๆ
... มีเรื่องเล่าฟังเพลินๆ
หลังจากเพื่อนผม นามสมมติว่าป๊อด ปั่นจักรยานไปไกลหลายสิบกิโล
เพื่อไปซื้อเหล้ามาเพิ่ม ระหว่างเวลาแห่งสุราในคืนที่สองของทริปกรุ๊ป
ป๊อดกลับมาพร้อมแม่โขงสองขวด ทุกคนงง.. ไม่มีใครเคยกินแม่โขงมาก่อน
ถามว่าทำไมมึงไม่ซื้อแสงฯ วะ..
ป๊อดทำหน้าซื่อตามสไตล์ แล้วตอบยิ้มๆ
กูก้อสัญญากับพี่คนขายแล้วว่าสัญญาลูกผู้ชายเลย พรุ่งนี้ผมเอามาให้พี่สิบบาทแต่เช้า
เค้าก็ไม่ยอมว่ะ กูกำเงินไปถึงนั่นสามร้อยบาท แม่งแสงขวดละ 155 ซื้อไม่พอสองขวด
ถามเค้าว่าเอาอะไรมั่งที่ได้สองขวด ก็มีแม่โขงนี่แหละที่ขวดละ 150 ..
โถๆๆ.. เพื่อนป๊อดของเรา พลาดไป 5 บาท อุตส่าห์ปั่นจักรยานไปน่องโป่งเลย
ไม่โดนรถชนเอาก็บุญแล้ว
นวย