มีกี่คนที่อ่านบันทึกผมอยู่นี่ครับ .. ผมเดาไม่ถูก
พองานรัดตัวทีไร
ก็นึกเรื่องราวที่จะเขียนในบันทึกไม่ออกทุกที
จะหยุดไปก็เกรงใจ
เมื่อก่อนไม่คิดอะไรหรอกครับ
แต่พอมีคนบอกว่า
เฮ่ เปลืองค่าเน็ตสองวันแล้วนะ
อีกคนบอก
เฮ่ ขี้โกงนี่หว่า หยุดไปดื้อๆ น่ะ อุตส่าห์มาอ่านนะ
ได้ยินอย่างนั้นก็เกรงใจอยู่
แต่คุณเอ๋ย
บางวันมันไม่มีอะไรจะเขียนจริงๆ
ผมยังสงสัยอยู่ว่า ตอนที่เขียนไดอะรี่ลงเว็บแรกๆ นั้น
ผมไปเอาเรื่องราวมาจากไหนมากมาย
... ก็ช่วงนั้นมันว่าง มันมีเวลาคิดทุกวันว่าเออ
วันนี้จะเขียนเรื่องอะไรดีนะ
วันนี้มีเรื่องราวน่าสนใจเกิดขึ้นไหม
ถ้าไม่มีแล้วจะหยิบเรื่องอะไรขึ้นมาเล่าดี ที่มันสนุกๆ น่ะ
พอมาช่วงนี้ วันๆ แทบไม่ได้ใช้สมองคิดอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ เลย
บางวันคิดแต่เรื่องเรียน ตำรา รายงาน และโปรเจ็ก
บางวันคิดเรื่องเพื่อน เรื่องคนรอบตัว นั่งคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ส่วนบางวันก็กลับไม่คิดอะไรเลย พักผ่อน ง่วงเหงาหาวนอน
ผมจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่นะ
ไม่เห็นจะสนุกเลย
ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย ไอ้การไม่เหลือเวลาคิดเรื่องแปลกๆ น่ะ
ก็แค่อย่างน้อย มันช่วยทำให้วันนี้มีเรื่องบันทึกไปได้อีกวัน
แค่นั้นเองเหรอ..
นวย