บางทีก็นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร
อย่างเช่นในวันเสาร์สบายๆ
ที่ผมปล่อยเวลาให้ลอยไปเปล่าๆ อย่างวันนี้
ถึงจะรู้ตัวว่าเหลืออีกสัปดาห์เดียวจะสอบแล้ว
และยังไม่มีหนังสือเรียน หรือชีทอะไรเลยซักวิชา
แต่ผมก็กลับไม่ทุกข์ไม่ร้อน
นี่ล่ะมั้ง เสน่ห์ของ ปี ๔
หากจะมีเรื่องมารบกวนจิตใจในวันนี้ ก็คงมีอยู่เรื่องเดียว
คือเมื่อวานในงานรับปริญญา ผมเจอใครคนหนึ่ง
ไม่คิดว่าจะเจอ และไม่อยากเจอกันอีกแล้วทั้งชีวิต
แต่ก็เจอกัน
ผมไม่ใช่คนขี้งอน หรือคอยถือโทษโกรธเคืองใคร
แต่ผมกลับตัดสินใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับคนนั้นแล้ว
ทันทีที่เจอกัน คนคนนั้นพยายามเจรจาสนทนากับผม
บอกได้เลยว่าถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ผมต่อว่ารุนแรงไปแล้ว
วันนี้ตื่นนอนขึ้นมา แว่บความคิดแรกคือทบทวนเรื่องเมื่อวาน
คิดอย่างช้าๆ อีกที ก็ยิ่งหงุดหงิดในอารมณ์
คุณเป็นใคร มาวุ่นวายกับผมน่ะ .. ตอบมาซิ คุณเป็นใคร
พยายามจะคุยกับผม พยายามจะต้อนผมให้เป็นคนผิด
เหยียบเท้าผมไม่ให้เดินหนีไป เท้าผมบวมอยู่นะโว่ย
แถมยังบังคับขอดูรูปถ่าย และยึดไปเลยรูปเดียวที่ผมมี
พูดจาต่อว่าผม แล้วก็จะเอาอย่างนั้นอย่างนี้
ผมไม่เข้าใจคุณเลย เปลืองเวลาและเสียอารมณ์จริงๆ
(ขอโทษครับ.. ในใจไม่ได้ใช้คำว่า ผมกับคุณ หรอกนะครับ)
ผมมีนิสัยแปลกๆ อยู่อย่างหนึ่ง
คือถ้าคิดมากเรื่องไหนอยู่ ไม่ว่าจะดีใจหรือขุ่นใจหรือเสียใจ
หากผมได้ใคร่ครวญและเขียนระบายลงไปในสมุดบันทึกแล้ว
ผมจะลืมมันไปได้ อารมณ์ผมจะสงบลงครึ่งทาง
เรื่องนี้ก็เช่นกัน หลังจากที่ผมเขียนบันทึกเสร็จ ..ผมสบายใจ
ในเมื่อแนะนำให้เป็นคนดีไม่ได้ ก็จะไม่หวังอะไรอีกแล้ว
ไปเถอะ ไม่อยากเจอก็แปลว่าไม่อยากเจอ
อย่าเข้ามา.. ขอร้อง.. อย่าเข้ามา..
วันเสาร์สบายๆ อย่างวันนี้
นอกจากได้ทบทวนเรื่องหงุดหงิดใจแล้ว
ผมแต่งเพลงได้อีกเพลงหนึ่ง.. อ้า.. ดีจัง..
นวย