ปัญหาสารพัดสารเพของการเตียมงานบายเนียร์
ถูกขุดพบหลังจากการประชุมกันวันนี้
เพื่อนๆ น่ารักมาก มาประชุมกันถึง 12 คน
แม้บางคนไม่ได้ตั้งใจจะมาก็ตาม.. ก็ดีกว่าคนไม่มาล่ะวะ..
งานบายเนียร์ คืองานอำลารุ่นพี่ปี 4
ซึ่งพวกเราปี 3 อาสาจัดขึ้น แม้จะไม่เคยเห็นภาพงานแบบนี้มาก่อน
ที่เราคิดกันไว้ในเบื้องแรก คือ จะจัดไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน
ซึ่งก็น่าจะไปกันให้ได้ทั้งกรุ๊ป .. ทั้ง 4 รุ่น .. (มีรายชื่อ รุ่นละ 40 คน)
อย่างน้อยๆ คงไปกันเกิน 60 คนแน่ๆ
... สถานที่ ที่บังเอิญค้นเบอร์ติดต่อเจอพอดี และได้จองล่วงหน้าไว้แล้ว
คือที่ที่รุ่นพี่ปี 4 เคยจัดทริปต้อนรับรุ่นพวกเราเมื่อหลายปีก่อน
ชื่อบ้านชมเดือน บ้านพักศิลาชล หาดแม่รำพึง จ.ระยอง
... ใครคนหนึ่งพูดไว้เข้าท่า ว่าคอนเซ็ปต์งานเป็บแบบ ..ต้อนรับที่นี่ ก็อำลาที่นี่..
อืมม น่าจะประทับใจอยู่..
ปัญหาที่ 1 : เพื่อนๆ บางคนไม่ชอบที่เก่า ... บอกว่าไม่สวย
ดูท่าทางบางคนไม่อยากไป ..อยากให้เปลี่ยนที่...
ปัญหาคือ ถ้าเพื่อนๆ ไม่อยากไป.. ก็ลำบากใจเวลาไปเก็บเงินเขา
เราจะอธิบายให้เข้าใจกันได้ไหมว่า คอนเซ็ปต์คือ
เริ่มที่ไหนก็ปิดท้ายที่เดิม
... เหตุผลนี้มีน้ำหนักพอหรือเปล่า..
ปัญหาที่ 2 : ตัดสินใจไม่ได้ ว่าจะเก็บเงินน้องๆ ปี 1 และ 2 ..
คนละเท่าใดจึงเหมาะสม
... ทีแรกคิดกันว่าจะไม่เก็บเงิน จะให้น้องๆ ไปฟรี
น้องๆ ช่วยกันออกเงินได้ตามอัธยาศัย
แต่พอได้รับรู้ค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็เป็นอันผงะกันถ้วนหน้าครับ
ถ้าเพื่อนๆ รุ่นเราไปกัน 20 คน อาจต้องออกกันคนละพันบาท
ซึ่งมีปัญหากับเพื่อนๆ แน่นอน..
คงไม่ทุกคนหรอกที่จะยอมจ่ายพันนึง หากการเที่ยวไม่สนุก ไม่ถูกใจ
และหากเพื่อนๆ ถอนตัวกันไปมากเข้าๆ.. คนที่เหลือยิ่งหารกันแพงเข้าไปอีก
อาจจะจบที่คำว่า ...งานล่ม...
... และเมื่อคาดเดาจากท่าทีแต่ละคนแล้ว
เพื่อนรุ่นเราไม่น่าจะไปกันมากถึง 20 คนได้...
... มีใครในที่ประชุม เสนอความคิดมาว่า
เก็บเงินน้องๆ ทุกคนเลยดีกว่า ไม่ว่าจะไปหรือไม่ไป
เพราะนี่เป็นงานใหญ่.. เป็นงานที่เป็นทางการของกรุ๊ป..
... ข้อเสนอนี้ผ่านมติที่ประชุมได้ไม่กี่ชั่วโมง
มาสะดุดกึกเอาตอนที่ได้รู้ว่า น้องปี 2 นั้นควบคุมกันเองลำบากมาก
น้องบอกว่า พี่อย่าหวังมากนะ เงินก้อนนี้
คนไม่ไปไม่มีทางยอมจ่ายแน่ๆ..
... ผมเครียด.. พวกเราเครียด.. รีบหารือกันออนไลน์ทันที
ได้ข้อสรุปคือ จำเป็นต้องเก็บเงินน้องๆ
และเก็บเฉพาะคนที่ไป.. เพื่อความสบายใจ
รวมทั้งต้องรู้จำนวนคนที่แน่นอน
เพื่อประหยัดต้นทุน ประหยัดค่าใช้จ่าย
หากคนน้อย ก็ต้องย้ายที่พักใหม่ ให้เล็กลง.. ถูกลง..
และหว่าจะรู้ว่ารุ่นไหนมีใครไปบ้าง ต้องรอรวบรวมข้อมูลถึงวันศุกร์
ปัญหาที่ 3 : แม้จะได้เงินจากน้องๆ คนที่เต็มใจไป และเต็มใจจ่ายก็ตาม
นั่นก็เป็นเหตุการณ์วันเดินทาง
ซึ่งก่อนหน้านั้นเราจะต้องจ่ายมัดจำ ค่าที่พัก และค่ารถ
ก็หลายพันอยู่.. ปัญหาคือรุ่นเราไม่มีเงินก้อนอยู่เลย..
เงินกองกลางล้วนแบ่งคืนกันหมดแล้ว
เนื่องจากไม่ได้คิดว่าจะจัดงานอะไรกันอีก...
... หากจะรวมๆ เงินพวกเรากันเอง ช่วยกันออกไปก่อน
อันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีพอหรือไม่.. แต่คงเป็นทางออกเดียวในขณะนี้
ปัญหาที่ 4 : ปัญหาคาใจ... ยังไม่ได้ข้อสรุปเรื่องต่างๆ ดังนี้...
- จำนวนคน แต่ละรุ่นที่จะไป โดยประมาณ... ยังไม่รู้แม้แต่รุ่นเราเอง
- ของที่ระลึกสำหรับพี่ปี 4 ...
- พิเศษ !! ของสัญลักษณ์กรุ๊ป ..ซึ่งหาที่ใดไม่ได้..
(แจกเพื่อตอบแทนน้ำใจของเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่มางานนี้เท่านั้น)
อันนี้ความลับนะครับ ไม่มีการโฆษณาล่วงหน้า.. เป็นเซอร์ไพรส์ของงานนี้ !!
- เรื่องรถ และอาหาร
- รวมทั้งถ้าคนไปน้อยมาก ก็จำเป็นต้องเปลี่ยนสถานที่..
ต้องหาที่พักใหม่เตรียมไว้ด้วย
หลังจากได้คุยกับน้องและพี่บางคน
กำลังใจไหลมาอีกโข..
น้องรับปากจะช่วยเต็มที่..
ช่วยแจ้งข่าวและรวบรวมจำนวนคนให้
ผมซึ้งใจ น้ำตาแทบไหล..
แบบนี้ล่ะนะ.. ถึงอยากทุ่มเทให้เต็มที่เพื่องานนี้ไงครับ
... ไม่สู้ไงไหว !!
นวย