วันนี้ย้ายงานมาทำกับพี่ช่าง 2 คน ซึ่งมีหน้าที่ P.M. ครับ
Preventive Maintainance
แปลเป็นไทยว่า
ทำทุกอย่างที่เกี่ยวกับความเรียบร้อยของ RCU
ทั้งตัวอาคาร ความสะอาด ระบบจ่ายไฟฟ้า
ระบบแสงสว่าง อุณหภูมิ ความชื้น
และเรื่องจิปาถะที่ไม่มีในงานของช่างคนอื่น
(เอ.. ทำไมมันแปลยาวจังหว่า)
ประเด็นของวันนี้ ไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ
ประเด็นคือ พี่ๆ สองคนนี้ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม
พี่คนแรก อายุมากกว่าผม เพียง 1 ปีเศษๆ
พี่คนนี้ทำงานมาแล้ว 2 ปี
มีอะไรมาเล่าเยอะมาก
ในฐานที่เคยฝึกงานมาก่อน และรู้ว่าผมคงเหงา
พี่เล่าเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับบริษัท TA และเครือ CP
และว่าไปเรื่อยถึงเรื่องในออฟฟิศเรา
สอนเรื่องการคบคนด้วยซ้ำ
... แต่ที่ผมชอบ คือ พี่เค้าทำงานมาโชกโชนมาก
หางานเสริม ตั้งแต่เรียนอยู่ ปวช. ปีสุดท้าย
เคยทำมาแล้ว ทั้ง บ๋อยโรงแรม
ยืนแจกของหน้าห้างฯ
ใส่ชุดหุ่นโดราเอมอน ยืนเล่นกับเด็กๆ
เป็นคนคัดเลือก และควบคุมการทำงานของ pretty เชียร์เหล้านอก
จนในที่สุดก็มาลงที่งานช่าง TA ซึ่งอิสระมาก
ถือว่าพอใจแล้ว ไม่อยากย้ายแล้ว
แม้เงินจะน้อย แต่ก็แลกกับความอิสระอ่ะนะ
ทำงานวันหนึ่งไม่กี่ชั่วโมงก็เสร็จ ช่วงบ่ายก็เถลไถลได้เรื่อยๆ ทุกวัน
พี่อีกคนอายุยิ่งน้อยใหญ่เลย
อายุมากกว่าผมไม่กี่เดือน
คนนี้รุ่นใหม่ไฟแรงดีฮะ
นอกจากงานประจำแล้ว ยังถอยรถใหม่ออกมาขับ
โดยเอาไปแต่งเป็น taxi.. รับจ๊อบหลังเลิกงาน
ได้วันหนึ่งเกือบพันบาททุกวันนะครับ.. ไม่เลว..
ไม่กี่เดือนก็ผ่อนหมด แล้วก็เอามาใช้ได้สบายๆ
เค้าว่า ช่วงนี้ยังหนุ่ม ยังมีแรง ก็ลุยต่อไปโว้ย..
อืม.. เข้าท่าแฮะ..
สิ่งที่ทำให้ผมฉุกคิด คือ ทำไมคนอายุเท่าๆ เรา
กลับมีความคิดความอ่าน เป็นจริงเป็นจัง
ในการทำมาหากินได้ขนาดนี้
ผมเลื่อมใสพวกเขาเพิ่มขึ้นมาอีก 2 คน ในชีวิต
... ดูยังไงผมก็เทียบไม่ได้เลย
ใครจะเชื่อว่าเขาอายุ 22
...
...
... คำตอบที่ผมได้ คือ โลกของผม... โลกของเรา--เด็กมหาลัย--
มันมีอะไรเยอะแยะ
ทั้งวิชาการ ทั้งบันเทิง ทั้งเพื่อนฝูง ทั้งงานอดิเรก
อายุ 20 กว่าปียังนับว่าอ่อนนักสำหรับโลกใบนี้...
ไม่น่าตกใจมากหรอกครับ..
เวลาที่เหลือตลอดชีวิต เป็นเวลาของการทำงาน
เวลาอีกไม่นานจากนี้ ยังคงเป็นเวลาอิสระ ไม่มีภาระ..
... ผมจะใช้มันให้คุ้มค่า ...
อาจจะนานไปหน่อย หรือช้ากว่าคนอื่นบ้าง
ไม่เป็นไรหรอก.
นวย