ไม่รู้ "โอเจ" เพื่อนภาค คิดคึกอะไรขึ้นมา
เกิดท้าผมและเพื่อนอีกคน นาม "จ้ำ"
แข่งกันกินก๋วยเตี๋ยวเรืออนุสาวรีย์ฯ กัน
โอเจในฐานะแชมป์เก่า 23 ชาม และในฐานะคนท้า
ก็ต่อให้ผมและจ้ำช่วยกันกิน เอาจำนวนชามรวมกัน
ฝ่ายไหนแพ้ก็จ่าย..ตามระเบียบ
ทีแรกสงสัยมาก ... ทำไมโอเจมันกล้าท้า วะ ?
สงสัยเพราะผมบอกว่า ครั้งล่าสุดกิน 11-12 ชามก็อืดแล้ว
มากที่สุดในชีวิต...
ส่วนจ้ำ กินแค่ 8 ชามก็ต่อไม่ไหว...
โอเจได้ฟังคงนึกอยากกินฟรีขึ้นมา รีบท้าทันที
แถมท้าไม่ท้าเปล่า ... ยังมีการหยามกันตลอดเวลา
แค่ท้าให้ช่วยกันกิน 2 คน ก็ดูถูกกันมากแล้ว
พอผมบอก "อย่าแข่งเลยว่ะ..
มึงจะไปชนะได้ยังไงวะ.. ยอมเหอะ"
มันสวน -- "เงียบปากไปเลย มึงชนะแล้วค่อยมาพูด"
(อ๊ะ..ด้าย..ด้าย.. เดี๋ยวมึงคอยดู..)
หรือไม่ก็แบบ
มึงกล้ารึเปล่า ทำเป็นชักช้า ต่อให้ขนาดนี้แล้ว
กลัวแพ้ก็ไม่ต้องไป
มองหน้าจ้ำอยู่ครู่หนึ่ง
รู้กันว่า วันนี้ลาภปากล่ะตู
โอเจมันมั่นใจตัวเองเกินไปแล้ว
ดูยังไงก็ไม่เห็นทางที่มันจะชนะเลย
รีบรับคำท้าเพราะกลัวโอเจเปลี่ยนใจ
แต่บางทีก็รู้สึกหวั่นๆ อยู่
โอเจมันมีอะไรทีเด็ดรึเปล่าวะ
มันถึงมั่นใจขนาดนี้...
จ้ำบอก นวยอย่ากลัวสิวะ แพ้ก็แค่หารกัน
อืมมใช่... ผมว่าเรื่องเลี้ยงเพื่อนนี่มันธรรมดา
แต่เรื่องศักดิ์ศรี นี่สิเรื่องใหญ่
ขืนเราสองคนแพ้โอเจละก็ .. อายชาวบ้านตายเลย
..............................................................
ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ อนุสาวรีย์ชัยฯ
ร้านที่ลุงเจ้าของนับชามเร็วจัด ปากปานจรวด...
ผมเริ่มออกสตาร์ทพร้อมๆ กับโอเจ
ชามที่ 1 .. ชามที่ 2
จ้ำตามมาถึงร้านพอดี
ไม่รอช้า เริ่มเดินเครื่องเหมือนกัน
ผมตกใจ ไม่นึกว่าจะหลับหูหลับตากินกันขนาดนี้
ไม่สุนทรีเลยเว้ย... รับคำท้ามาแล้วก็เลยนั่งกินเรื่อยๆ มั่ง
ผ่านไป 3-4 ชามแรก
ทุกคนกินพอๆ กัน ... ถ้าแข่งตัวตัว น่าจะสูสีกัน
แต่จริงๆ โอเจน้อยกว่าฝ่ายเราครึ่งนึงแล้ว
... โอเจเอาจริงเอาจังกับการแข่งขันมาก
จ้ำก็นั่งขรึม ไม่พูดจา กินอย่างเดียว
โอเจไม่ยอมดื่มน้ำ
ไม่ยอมกินแคบหมู และไม่สั่งเส้นหมี่
กลัวจะอิ่มเร็ว ...
จ้ำก็พอกัน ไม่ใช้ช้อน
ใช้ตะเกียบอย่างเดียว จะได้ไม่กินน้ำก๋วยเตี๋ยว...
ส่วนผมก็นั่งกินแคบหมูไปเรื่อยล่ะ
ไม่เห็นจะต้องเอาเป็นเอาตายขนาดนี้เลย
แต่เรา 3 คนก็เลือกที่จะไม่สั่งน้ำอัดลม
เพราะจะทำให้ท้องแน่นเร็วเกินเหตุ
...เออ เอาจริงกันดีเนาะ
โอเจสั่งทีละ 10 ชาม..
และดูจะเยาะเราที่สั่งทีละ 3 ชาม เส้นนู้นมั่งนี้มั่ง
หมู เนื้อ ลูกชิ้น ผลัดๆ กันไป...
แต่ปรากฏว่า 10 ชามของโอเจน่ะ ไม่มาซักที
ครึ่งชั่วโมงก็แล้ว
... จนกระทั่ง
ผมกินเรื่อยๆ ไปถึงชามที่ 19 ...
ไม่กล้าสั่งต่อแล้ว เลขก็กำลังสวย
จ้ำหยุดที่ 16 ... รวมสองคน 35 ชาม
โอเจเพิ่งถึงชามที่ประมาณ 10
แต่โอเจยังไม่ยอมแพ้
ได้แต่ยิ้มเหยียดๆ และเอ่ยมา 1 คำ ..
" สนุก !! "
มันจะมั่นใจอะไรขนาดนี้กันเชียว...
ใครจะไปกินได้ถึง 35 ชามวะ
ถึงกินได้ก็เหอะ ... พอโอเจจะเริ่มชามที่ 36
ผมก็ย่อยหมดพอดี เริ่มกินต่อยังไหว
และแล้วเมื่อโอเจเดินทางมาถึงชามที่ 20
(ผ่านพ้นชามที่ 10 ปลายๆ อย่างพะอืดพะอม)
โอเจคงรู้ตัวว่าไม่ไหวแล้ว
ถึงกินจนได้จำนวนชามเท่ากัน
นวยกะจ้ำ ก็จะต่ออีกคนละชาม
แปลว่าโอเจต้องต่ออีก 2 ชามจึงเสมอ ...
โอเจคงเริ่มเข้าใจสัจธรรม
ในที่สุดก็ยกธงขาว ยอมแพ้ไปที่จำนวนชาม 19 เท่ากับผม
น่าขำตรงที่ว่า เพื่อนๆ ที่มาเชียร์เป็นสักขีพยาน
กินกันได้มากๆ ทั้งนั้น
พี่กล้า 20 ชาม ... เก่ง 20 ชาม ... บอย 16-17 ชาม ...
โอเจกินได้ 19 ชามแต่ท้าเพื่อนแข่ง
แถมต่อให้อีกฝ่ายมี 2 คนด้วย
หลังจากโอเจจ่ายเงินวันนี้ เกือบ 400 บาท แล้ว
คงได้อะไรกลับไปนอนคิดอีกเยอะทีเดียว...
ส่วนผม ขอนอนอืดซักคืนก่อน
โอย... ไม่ทำอีกแล้วคร้าบ
นวย